η σφεντόνα

παίζοντας ¨κάτω από τις λόγχες των φρουρών¨

Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στα 60'ς. Η δεκαετία της εξέγερσης,του ροκ και του έρωτα. Λένε.....
Γιατί εγώ τότε πολλά έβλεπα και άκουγα μα λίγα καταλάβαινα. Εικόνες ροκ εν γένει , σαν την παραπάνω, θυμάμαι. Ο έρωτας και η εξέγερση ήρθαν αργότερα. Όσο για το μουσικό ροκ άκουσα μπόλικο, δεν έχω παράπονο. Αργότερα πάντα. Μόνο που τα γεγονότα είναι σαν τα φρέσκα ψάρια, η καταναλώνονται αμέσως η αποχυμώνονται στην κατάψυξη . Άσε που όλα τούτα μάλλον για την Εσπερία γράφονται και στη χώρα μας ήρθαν γενικά αργότερα και μεταλλαγμένα.
Όμως κάποιοι συνομήλικοι που ανήκουν πλέον στις λογής λογής εξουσίες, κατάλαβαν μάλλον κάτι περισσότερο και με γραφίδες, μικρόφωνα και ότι άλλο διαθέτουν , λιβανίζουν τα 60΄ς . Ξεχνάνε βέβαια, ότι πέρασαν τα άγουρα τους χρόνια " κάτω από τις λόγχες των φρουρών " και χωρισμένοι αργότερα, σε αρρένων και θηλέων στρατόπεδα. Αποθηκεύοντας στη μνήμη εικόνες αμφίβολης αισθητικής, συνήθως.
Βρίσκουν σύμφωνους συχνά και πολλούς από το σωρό. Από εμάς τους " ανώνυμους ". Ναι κοντεύω να πεισθώ ότι αφού μερικοί τα κατάφεραν να γίνουν " επώνυμοι " , όλοι οι υπόλοιποι χάσαμε στη διαδρομή τα βαπτιστικά μας. Ακολουθούν ύμνοι για την δεκαετία του 70 των αγώνων, που ήταν και τα εισιτήρια τους για τα τραινάκια της εξουσίας. Μα δε σταματούν σε αυτό . Τα χώνουν στη σημερινή πιτσιρικαρία , επειδή λέει δεν αγωνίζεται. Οι συχνές και πρόσφατες μάλιστα διαψεύσεις , δεν τους χαλάνε . Ο ύμνος γίνεται τροπάριο και λέει ότι αυτοί σήμερα δεν επικοινωνούν, δεν ονειρεύονται και δεν ερωτεύονται , αλίμονο , όπως εμείς στον καιρό μας ( τρομάρα μας , θα σχολίαζα ) . Οι ίδιες κουβέντες που όταν τις ακούγαμε πιτσιρικάδες από μεγαλύτερους μας κάναν να βγάζουμε και άλλα σπυράκια.
Εγώ όπως και πολλοί άλλοι, είμαι σε άλλο μήκος κύματος. Βλέπω με ομολογημένη ζήλια, την κάθε γενιά μετά από εμένα να μεγαλώνει πιο ομαλά και πιο όμορφα . Αν κάτι τους λείπει και εγώ το είχα , αυτό είναι το παιδικό παιγνίδι. Σε αλάνες , σε χωματόδρομους , ανάμεσα σε λιγοστά ακόμη αυτοκίνητα πρόλαβα " έπαιξα " και μάτωσα. Τα εισαγωγικά για να διαφοροποιήσω το ρήμα από τη σημερινή του χρήση και το μάτωσα κυριολεκτικό, αφού και τα παιγνίδια ήταν σχεδόν πολεμικά, χωρίς ωράριο και ρητούς κανόνες και κυρίως την επιτήρηση των μεγαλύτερων . Αυτοί εμφανίζονταν πάντα στο τέλος , όπως στις ταινίες της εποχής , με την κλασική ατάκα : " μα που ήσουν τόσες ώρες ; " Η ερώτηση απλά απενοχοποιούσε την δική τους συμμετοχή στο παιγνίδι και την άγραφη συμφωνία : κάνε ότι θες αρκεί να γυρίσεις σώος και αρτιμελής. Βέβαια πέφταν και μπινελίκια, τιμωρίες , ακόμη και ξύλο καμιά φορά. Αλλά φρόντιζαν και τις πληγές μας κι ακολουθούσε ένας ανέμελος και γαλήνιος ύπνος. Καλά ήταν τότε, κάτι σαν προσομοίωση του κόσμου των μεγάλων. Όταν μεγαλώσαμε όμως δεν υπήρχαν μεγαλύτεροι να φροντίζουν τις πληγές μας και ειδικά γι' αυτές της ψυχής δεν έχουν βρεθεί και αιμοστατικά εισέτι.

η σφεντόνα θα προσπαθήσει να γίνει και (2). Επιβάλλεται .. ούτε σαν λέξη δεν εμφανίστηκε ακόμη.

ο αρχηγός μιά χαρά ακούγεται προσώρας: