Νομική. 21 Φλεβάρη '73. αργά το απόγευμα..
Ήμουνα και γω εκεί. Ναι. 13χρονος αλλά εκείνο το απόγευμα ήμουν εκεί. Σόλωνος και Μασσαλίας κιόλας. Έριξα μια ματιά στη ταράτσα, απο κει έρχονταν οι φωνές ,κι έμεινα να κοιτάζω ...
Ο καρπός μου σαν να είχε χειροπέδες. Το χέρι της μαμάς ήταν, με την δύναμη που βρίσκει το θηλαστικό, όταν νιώθει ότι τα βλαστάρια του κινδυνεύουν. Αυτή με έσυρε εκεί, στο πυρήνα μιας εξέγερσης, ανήσυχη για το άλλο βλαστάρι της.
Τι περίμενε να δει αλήθεια; Ότι η αδελφή μου ήταν ασφαλής ; Ότι δεν την σέρνουν οι μπάτσοι, από τα μεγάλα της τότε μαλλιά ; Ποιος μπορούσε να μπει στο ταραγμένο της μυαλό.
Μετά από λίγο κατάλαβε ότι δεν μπορεί να έχει πληροφορίες, αλλά μονάχα ασαφείς εικόνες, και σκέφτηκε εμένα .
- Πάμε να φύγουμε . Θα γίνουν φασαρίες . Κι αυτή είναι μέσα. Το τελευταίο πνίγηκε σε ένα λυγμό-κραυγή. Ποτέ δεν έκλαιγε μπροστά μου, όμως ήταν Θηλαστικό σε πανικό. Τράβηξε το χέρι μου σχεδόν βγάζοντας τον ώμο μου. Γυρίσαμε σπίτι. Ανήσυχος εκεί και ο μπαμπάς. Οι ερωτήσεις μου πολυβόλο, αλλά καμία απάντηση. Απαντήσεις προσπάθησε να δώσει η αδελφή μου μερικές μέρες αργότερα, ανεπιτυχώς. Μόλις που συγκράτησα το πόσο ωραία τους τα έλεγε η Καρυστιάνη, στα σκαλάκια. Από τους λίγους της "ταράτσας" που συνεχίζουν να τα λένε όμορφα, να παρατηρήσω.
Έκτοτε ρίζωσα στα πέριξ. Διαδρομές από Πολυτεχνείο, Εξάρχεια, Ντόλτσε, άντε μέχρι τον Ιπποπόταμο. Παραπάνω όχι. Δεν πάμε ποτέ σε μέρη που δεν πάτησε ο ΕΛΑΣ, το πόρισμα ενός φίλου.
αρκετά χρόνια μετά...
Στις 6 του περασμένου Δεκέμβρη αργά το βράδυ, βρέθηκα πάλι εκεί κοντά. Ιπποκράτους και Ακαδημίας για την ακρίβεια, εποχούμενος τώρα και εύθυμος από τη παρέα και το αλκοόλ. Φυσικά δεν μπόρεσα να στρίψω Ακαδημίας. Πίσω από φωτιές και οδοφράγματα ίσα που είδα κεφάλια. Η παιδική μου εικόνα της "ταράτσας" πάλι. Βέβηλη σύγκριση θα πουν κάποιοι, όμως δεν φταίνε οι εικόνες αν μοιάζουν, θα απαντούσα.
Αργότερα στο σπίτι μαθαίνοντας τα καθέκαστα κοιμήθηκα με το βάρος μιας ακόμη απουσίας μου. Χαμπάρι δεν πήραμε εκεί που τα πίναμε. Μία ξανθιά Νικολέτα που ματαίως περίμενε τον καλό της και το δώρο του, ήταν το μόνο σημάδι για το χαμό που γίνονταν έξω. Θα το συγχώρεσε υποθέτω τις επόμενες μέρες.
Εγώ τις ίδιες μέρες βρέθηκα να "απαντώ" στις ερωτήσεις του γιόκα μου: Φοβήθηκε ο Αλέξης; Κατάλαβε ότι θα πεθάνει; Πονάνε οι σφαίρες;
Δύσκολες αλήθεια. Σαν τις τότε δικές μου ενδεχομένως.
Τελικά κάποιες εικόνες είναι δύσπεπτες πάντα από παιδιά. Μακάρι ο γιόκας μου να διαθέτει καλύτερο πεπτικό σύστημα από το δικό μου. Μακάρι!
για σάουντρακ : Ρόζα. Άσχετο ; ΙΣΩΣ...
Ο καρπός μου σαν να είχε χειροπέδες. Το χέρι της μαμάς ήταν, με την δύναμη που βρίσκει το θηλαστικό, όταν νιώθει ότι τα βλαστάρια του κινδυνεύουν. Αυτή με έσυρε εκεί, στο πυρήνα μιας εξέγερσης, ανήσυχη για το άλλο βλαστάρι της.
Τι περίμενε να δει αλήθεια; Ότι η αδελφή μου ήταν ασφαλής ; Ότι δεν την σέρνουν οι μπάτσοι, από τα μεγάλα της τότε μαλλιά ; Ποιος μπορούσε να μπει στο ταραγμένο της μυαλό.
Μετά από λίγο κατάλαβε ότι δεν μπορεί να έχει πληροφορίες, αλλά μονάχα ασαφείς εικόνες, και σκέφτηκε εμένα .
- Πάμε να φύγουμε . Θα γίνουν φασαρίες . Κι αυτή είναι μέσα. Το τελευταίο πνίγηκε σε ένα λυγμό-κραυγή. Ποτέ δεν έκλαιγε μπροστά μου, όμως ήταν Θηλαστικό σε πανικό. Τράβηξε το χέρι μου σχεδόν βγάζοντας τον ώμο μου. Γυρίσαμε σπίτι. Ανήσυχος εκεί και ο μπαμπάς. Οι ερωτήσεις μου πολυβόλο, αλλά καμία απάντηση. Απαντήσεις προσπάθησε να δώσει η αδελφή μου μερικές μέρες αργότερα, ανεπιτυχώς. Μόλις που συγκράτησα το πόσο ωραία τους τα έλεγε η Καρυστιάνη, στα σκαλάκια. Από τους λίγους της "ταράτσας" που συνεχίζουν να τα λένε όμορφα, να παρατηρήσω.
Έκτοτε ρίζωσα στα πέριξ. Διαδρομές από Πολυτεχνείο, Εξάρχεια, Ντόλτσε, άντε μέχρι τον Ιπποπόταμο. Παραπάνω όχι. Δεν πάμε ποτέ σε μέρη που δεν πάτησε ο ΕΛΑΣ, το πόρισμα ενός φίλου.
αρκετά χρόνια μετά...
Στις 6 του περασμένου Δεκέμβρη αργά το βράδυ, βρέθηκα πάλι εκεί κοντά. Ιπποκράτους και Ακαδημίας για την ακρίβεια, εποχούμενος τώρα και εύθυμος από τη παρέα και το αλκοόλ. Φυσικά δεν μπόρεσα να στρίψω Ακαδημίας. Πίσω από φωτιές και οδοφράγματα ίσα που είδα κεφάλια. Η παιδική μου εικόνα της "ταράτσας" πάλι. Βέβηλη σύγκριση θα πουν κάποιοι, όμως δεν φταίνε οι εικόνες αν μοιάζουν, θα απαντούσα.
Αργότερα στο σπίτι μαθαίνοντας τα καθέκαστα κοιμήθηκα με το βάρος μιας ακόμη απουσίας μου. Χαμπάρι δεν πήραμε εκεί που τα πίναμε. Μία ξανθιά Νικολέτα που ματαίως περίμενε τον καλό της και το δώρο του, ήταν το μόνο σημάδι για το χαμό που γίνονταν έξω. Θα το συγχώρεσε υποθέτω τις επόμενες μέρες.
Εγώ τις ίδιες μέρες βρέθηκα να "απαντώ" στις ερωτήσεις του γιόκα μου: Φοβήθηκε ο Αλέξης; Κατάλαβε ότι θα πεθάνει; Πονάνε οι σφαίρες;
Δύσκολες αλήθεια. Σαν τις τότε δικές μου ενδεχομένως.
Τελικά κάποιες εικόνες είναι δύσπεπτες πάντα από παιδιά. Μακάρι ο γιόκας μου να διαθέτει καλύτερο πεπτικό σύστημα από το δικό μου. Μακάρι!
για σάουντρακ : Ρόζα. Άσχετο ; ΙΣΩΣ...
συγκινητικό
ΑπάντησηΔιαγραφήακολούθησα τα ίχνη σου απο το σχόλιο για εβδομίλα αρρένων. μια χαρά σε βρίσκω. μια καλή ιδέα είναι όλα τα μπλογκ τα εβδομίτικα μαζί.εγώ δεν έχω.
ΑπάντησηΔιαγραφή