Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

ένας χρόνος ακροβασίας στα καλώδια, αλλά είναι ωραίο το ταξίδι

ευκαιρίας δοθείσης πάντως, πρέπει να σκεφτώ σοβαρά τι σόι blog θα γίνω όταν θα μεγαλώσω...
hh
photo-art από το www.almagnus.com
(πρόκειται για μία ανάρτηση που γράφτηκε τον Δεκέμβρη του '09 με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου του blog. Εμφανίζονται έγχρωμες οι εκ των υστέρων παρεμβάσεις)
Όλα ξεκίνησαν πέρυσι τέτοιες μέρες. (Δεκέμβρης του 'ο8)
Ένα κοκτέιλ θλιμμένα εορταστικού κλίματος με γεύσεις εξέγερσης μπορεί και να βοήθησε στο να ενδώσω στο πρέσινγκ:
-Μα γιατί δε φτιάχνεις και συ ένα blog;
-Γιατί δεν έχω κάτι να πω. Ό,τι έχω να πω το λέω σε σένα και μερικούς ακόμη. Αρκετοί είστε.
-Τόσοι και τόσοι φτιάχνουν, για να πουν απλά μαλακίες.
-Εγώ θέλω να παραμείνω μαλάκας ιδιωτικού δικαίου.
Εκεί λοιπόν που νόμιζα πως το θέμα έκλεισε, ένα βράδυ σε μια παρόμοια κουβέντα  μέσω gmail  προστέθηκε και το link της ή του google. Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να παίζω με  ένα πρότυπο  που μου άρεσε. Το παιγνίδι ήθελε και τίτλο αλλά δεν δίστασα στιγμή:
Καλώδια!
Λέξη-κωδικός και φόρος τιμής για μια ολόκληρη παρέα. Γεννήθηκε στις εποχές της αθωότητάς μας, τότε που (ανάμεσα στα άλλα ) πιστεύαμε πως με μία λέξη μπορείς να πεις τα πάντα και είναι ζήτημα μερικών μηνών ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Ήμασταν λοιπόν και 'καλώδια' τότε-τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης- και όλοι οι άλλοι έπρεπε να καταλαβαίνουν τους κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς μας ακούγοντας μόνο τη λέξη. Ασαφείς, ευέλικτοι κώδικες σαν και τα σύνορα της παρέας μας. Κάτι σαν το : "όλοι οι καλοί χωράμε".

Όμως όταν αποφάσισα πως, αφού τόφτιαξα που τόφτιαξα το ρημάδι, ας το έχω σαν μια προέκταση του σκληρού και άρχισα απλά να μεταφέρω ποιήματα, μουσικές και άλλα καλούδια, τα 'καλώδια' έμειναν στην απέξω. Κανένας φίλος, του τότε και του σήμερα, δεν έμαθε για το blog! Εκτός από το καλώδιο του διαλόγου και το Στάθη που συμπτωματικά με αναγνώρισε, κανείς άλλος δεν το ήξερε ούτε το ξέρει. Αυτή η ανωνυμία είναι όμορφη και πικρά γοητευτική. Πικρά γιατί θα ήθελα όλοι οι φίλοι μου να είναι εδώ. Αισθάνομαι πλέον πως το blog  είναι μια προέκταση του σπιτιού μου. Όμως  φαίνεται πως θα μείνει ένα δωμάτιο κλειστό για τους φίλους. Μόνο από σύμπτωση και από άλλη πόρτα μπορεί κάποιος τους να μπει σ' αυτό. Η επιλογή της ανωνυμίας είναι μάλλον συνειδητή και όσοι διαπράττουν παρόμοιες ανοησίες ίσως με καταλαβαίνουν.
  
Μέχρι εδώ μου φάνηκε περισσότερο από χρόνος. 2ο6 αναρτήσεις ήταν αυτές, με πιο αγαπημένη μου αυτή για τη γενιά της μεταπολίτευσης, που δίστασα όμως να την ανεβάσω, αναρτήσεις που ξεκίνησαν με Κική Δημουλά και το ποίημα  της κεφαλίδας και παραλίγο να σταματούσαν με  Κατερίνα Γώγου εδώ. 

Πολύ  και ανορθόδοξο ψάξιμο έχει πίσω της η ανάρτηση για την  εξέγερση των μεταλλωρύχων της  Σερίφου,  που μου πριόνισε τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου, αλλά τα ήθελα  και τα έπαθα. Ας μη το συνεχίσω  καλύτερα-όλες είχαν το κάτι τις τους. Βέβαια στην αρχή οι αναρτήσεις ήταν κάτι σαν συνέχεια της συζήτησης που ...αποκάλυψα. Του είδους "δες μοναδικέ μου αναγνώστη ανέβασα και αυτό". Ξαφνικά το αυτό άρχισαν να το διαβάζουν και άλλοι. Οι γεφυριστές, η Τάνια, ο Στάθης, η Άννα (χρόνια πολλά), ο run boy  και και ...

 Ήταν μια πρωτόγνωρη αίσθηση το να ξέρω πως αυτό που θα γράψω θα το διαβάσει και ένας άγνωστος. Φίλος μάλλον εν γένει, καλώδιο πιθανότατα, αλλά άγνωστος. Οι άγνωστοι φίλοι  πληθαίνουν με τον καιρό. Προστέθηκε ο Πάνος, ο οδοιπόρος, ο Αντώνης (καλησπέρα σύντροφε) ο Τίκτος, ο Φώντας, η Οχιά, ο Θανάσης-58 έχουν βάλει το προφίλ τους (έγιναν 200 πλέον) κάτι που μου αρέσει αλλά και με τρομάζει. Το blog έγινε ένα μέσο για συζητήσεις που τόσο μου έχουν λείψει, αυτές με τη βαρβατίλα του αμφιθέατρου, τη ζεστασιά του καφενείου, του πλήθους γενικά που σπανίζει και όχι μόνο στις συζητήσεις.

Φίλοι μου, σας αγαπώ όλους! Από το καλώδιο της συζήτησης (επιτρέψτε μου την κατ΄ εξαίρεση αναφορά) μέχρι τον πεντηκοστό όγδοο. Φυσικά και αυτούς που δεν είναι στους 200 (φωτιά θα με κάψει διαφορετικά Άννα, Zannet, ΡΗΓΑ 78 και  Στάθη). Οι αναφορές σε ονόματα είναι ενδεικτικές και όχι επιλεκτικές. Συμπαθάτε με όσοι νομίσατε πως σας ξέχασα. Σας θυμάμαι όλους!

Ας συνεχίσουμε το ταξίδι μας όσο γουστάρει ο καθένας μας. Φίλοι μεν, άγνωστοι δε. Όμορφα δεν είναι;

Θα εμφανιστούν και καινούργια καλώδια.
Που ξέρεις; Μπορεί και τα καλώδια του τίτλου να αρχίσουν να σκάνε μύτη σιγά-σιγά. Ακόμη πιο όμορφα θα είναι !

Για  γενέθλιο άσμα διάλεξα ένα από τα ελάχιστα όψιμα του Νιόνιου  που με ξεσηκώνει ξεδιπλώνοντας  διαδοχικά την ντροπή, τη γλυκιά αναμονή, συναίσθημα, αγάπη, τα φώτα της γιορτής και τέλος τον κύκλιο χορό. Όπως συμβαίνει και με το σεργιάνι στο δίκτυο μερικές φορές...
".. Ήρθαν ξένοι ηλιοκαμένοι, ήρθαν κι αδερφοί
Σε κοιτώ και κοκκινίζεις κι έχεις προδοθεί

Έλα στο χορό
Πάρε με και εμένα λίγο να χαρώ
Έλα στο χορό
Θέλω να κατέβω θέλω να ενωθώ
"

 "σου μιλώ και κοκκινίζεις"  από το "χρονοποιό" του '99
 
   

21 σχόλια:

  1. Το καλώδιο της συζήτησης σου εύχεται χρόνια πολλά! Να τα χιλιάσεις (τα ποστ)! Έχουμε και παραγγελιές που δεν έχεις εκτελέσει, μην ξεχνιόμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ βρε καλώδιε...
    Τυχερή είμαι που αποφάσισα να σερφάρω βραδιάτικα μετά από μια μέρα με ελάχιστο δίκτυο. Γιορτάζουμε μαζί βλέπεις και ευχαριστώ που με θυμήθηκες.
    Είμαι τυχερή γιατί όσα γράφεις είναι μια όμορφη νανουριστική νυχτερινή αύρα. Με συγκίνησες και δεν ξέρω γιατί γαμότο. Μπορεί να είναι η αναφορά σε φίλους με το όνομά μου ανάμεσά τους. Αν το καλώδιο της συζήτησης είναι υπαρκτό πρόσωπο ας είναι καλά που σε έσπρωξε.
    Καλά να είσαι και εσύ φυσικά.
    Καληνύχτα και χρόνια μας πολλά.
    Άννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλώδια ...με έκανες να σκεφτώ μια πιο ποιητική εκδοχή αυτών των πλαστικών λεπτόφιδων που γεμίζουν σκόνη μέσα στο σπίτι και αιωρούμενα σε ύψος τεμαχίζουν με μαύρες γραμμές τον ουρανό.

    Χρόνια πολλά διαδικτυακά! Καλή συνέχεια και...μη μεγαλώνεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γραφή και ανάγνωση λοιπόν το παιχνίδι... Σαν να ξεκινάμε πάλι από την αρχή το σχολείο για να διορθώσουμε τα λάθη της εκπαίδευσής μας. Σου εύχομαι να μεγαλώσεις γράφοντας ολοένα καλύτερα και πιο ελεύθερα κείμενα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δε θα το πίστευα ποτέ πως διαβάζονται και τα καλώδια, αλλά ως γνωστόν "ποτέ μην πεις ποτέ".

    Χρόνια πολλά και εμπνευσμένα! Χάρηκα που γνωριστήκαμε διαδικτυακά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έτσι!
    Αλλά να τα πεις όλα.
    Όχι μόνο σε γνώρισα αλλά πρόβλεψα κα την εξέλιξη του μπλογκ.
    Στάθης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μινιόρι αγγούρι από πίσω, κρόνια πολλά!
    Αν θυμάσαι την διαφήμιση του Χάρρυ...

    Καλή δύναμη για την συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η αλήθεια είναι πως άνοιξα λογαριασμό και μπήκα στο μπλογκ σου οδηγημένη από μια υποψία ταυτοπροσωπίας που αποδείχθηκε λάθος. Το έγραψα και στο post σου για τη γενιά της μεταπολίτευσης. Μακράν το καλύτερό σου νομίζω.
    Εκείνη τι μέρα κατάλαβα πως άλλον ψάχνω και με άλλον βρέθηκα. Όπως συμβαίνει στη ταινία του Τρυφώ αν την έχεις δει. Αυτή η πικρά γοητευτική ανωνυμία (ωραίοοοο)μου επιτρέπει και μένα να τα γράφω όλα αυτά χωρίς να κινδυνεύω να γίνω ρόμπα, ξανά, στους γνωστούς μου. Έτσι πιστεύω γιατί στο δίκτυο όλα συμβαίνουν.
    Να συνεχίσεις όσο έχεις κέφι, με λιγότερο ποδόσφαιρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αφού έγινα που έγινα που έγινα δικτυακή ρόμπα λύσε μου και την απορία.
    Γιατί με εξαίρεσες από τους αναγνώστες σου τότε;
    Θύμωσα αλλά δεν σου κράτησα και μούτρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άντε βρε... πολύχρονο... να μας ζήσει... και από εδώ να γιορτάσουμε νέες μεγάλες νίκες κατά των πράσινων πελατών :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα ή καλημέρα, ανάλογα με τις προθέσεις και τα κέφια.
    Περισσότερα ιστορικά θα "απαιτήσω" εγώ.
    Το ύφος που τα γράφεις μου λέει πως και εσύ τα απολαμβάνεις.
    Πάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σαββόπουλος συνομήλικε φίλε!
    Αυτός και κάτι τέτοιοι μας μεγάλωσαν και παρουσιάζουμε τις βλάβες που βλέπουν όλοι οι άλλοι. Μια χαρά είμαστε και τραγουδάμε Νιόνιο ακόμα !
    Μας πήρε από τα κορίτσια που πάνε δυό-δυό στα Αγγλικά για να μας μιλήσει για το Βιετνάμ. Χορέψαμε μαζί του τσα-τσα, μπάλο και μακρύ ζεϊμπέκικο. Μάθαμε την παράγκα και μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις, βγήκαμε από τις φυλακές των πολιτικών οργανώσεων. Φτύσαμε τους πολιτευτές αλλά μόλις μεγαλώσαμε και γίναμε εμείς αντ' αυτών δεν μας χαρίστηκε. Μας είπε κολοέλληνες.
    Τις ευχές μου για το υπέροχο μπλογκ σου.
    Πικρά ανώνυμος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σας εύχομαι πολλά- πολλά βραχυκυκλώματα, που ως γνωστόν παράγουν σπινθήρες και πυρκαγιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας.
    Ιδιαίτερα όσους "εμφανίστηκαν" για πρώτη φορά.
    Καλώς βρεθήκαμε λοιπόν Γιώργο, Μαριάνα, Νερένια ιπτάμενε Ολλανδέ, Johnpatra.Συνομίληκε ανώνυμε δεν μπορώ να καταλάβω φυσικά αν γράφεις για πρώτη φορά, αλλά σκεφτόμαστε τα ίδια για το Νιόνιο μας.
    Ευχαριστώ και πάλι "καλώδιο του διαλόγου,(κέρδισες δικαιωματικά την ξεχωριστή αναφορά),Άννα που γιόρταζες και με συγκίνησες επίσης,Τάνια που σε θύμωσα. Συγνώμη αλλά τότε το blog περνούσε παιδικές αρρώστιες, για να σου λυθεί η απορία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μαζί με τις καθυστερημένες ευχές μου, να σε ενημερώσω πως ο σύνδεσμος: εδώ (γράφεις ότι παραλίγο να σταματούσες) βγάζει Γώγου και όχι Δημουλά.
    Εγώ τις αγαπώ και τις δύο.

    Μαρία (που εμφανίστηκα στη γενιά της μεταπολίτευσης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. εφτιαχξα μπλογκ πριν λιγες ημερες.
    τυχαια ανακαλυψα το δικο σου το οποιο με εκφραζει σε μεγαλο βαθμο..
    μπραβο πολυ ομορφο
    καλη συνεχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. mindfood
    σε ευχαριστώ!
    σου εύχομαι να έχεις ένα όμορφο ταξίδι στη μπλογκόσφαιρα -:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τελικά όσο μεγαλώνεις ... πας ενάντια στους νόμους... γίνεσαι ολοένα και καλύτερο... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλώδια: κορδελλες που ενώνουν τις ζωές άγνωστων. Μ´αρεσει που γρεφετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή