ένα βράδυ δίπλα στο ποτάμι με το Γιώργο Μεράντζα

και με το Διονύση Τσακνή βεβαίως, αλλά αυτόν όλο και κάπου μπορείς να τον ακούσεις

ο Γιώργος Μεράντζας σήμερα. (για όσους τον θυμούνται γενειοφόρο λιγνό παλικάρι)

Πέρυσι το Νοέμβρη ήταν για μερικά βράδια Δευτέρας στο Κύτταρο. Τα βράδια του ήταν τόσο "μερικά " που μέχρι να το πάρουμε χαμπάρι, να οργανωθούμε, να βρούμε και την κατάλληλη Δευτέρα (δύσκολη μέρα η ρουφιάνα), εξαφανίστηκε- προς Τζουμέρκα μεριά προφανώς. Το 'χει  στα φεγγάρια του ο Μεράτζας το Νοέμβριος και Κύτταρο.  Έκανε τις πρώτες του εμφανίσεις εκεί Νοέμβρη του '73, λίγο πριν το  πολυτεχνείο, για να τον διακόψει βίαια το πραξικόπημα του Ιωαννίδη. Είχε προλάβει πάντως να αφήσει τα ίχνη του: μιά ατίθαση φωνάρα που τραγουδάει Θεοδωράκη και ηπειρώτικα χωρίς μικρόφωνο.

Αυτή τη φωνάρα εμείς πρωτοακούσαμε λίγα χρόνια αργότερα. Τον είχε ανακαλύψει πλέον ο Μικρούτσικος και γύρναγε μαζί του ανά την επικράτεια για συναυλίες. Στο αμφιθέατρο της Νομικής Α.Π.Θ. τον ακούσαμε (δεν ήταν ακόμη γνωστός αφού δεν είχαν κυκλοφορήσει τα τροπάρια για φονιάδες) αλλά "έγραψε" αμέσως και κέρδισε εύκολα την αναγνώριση μόλο που μαζί του ήταν και η αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη. Κάπου προς στο τέλος ανερυθρίαστα ζήτησε λίγη ησυχία για να τραγουδήσει κάποια "αγαπημένα του δημοτικά". Χάχανα από το  φοιτητικό ακροατήριο. Δεν ήμασταν εκεί για να ακούσουμε δημοτικά, ούτε και αυτός ήταν  Χατζηδάκης που απαιτούσε εκκλησιαστική σιγή στις συναυλίες του. Όμως μόλις  άρχισε να τα τραγουδάει,  τα χάχανα έγιναν σιωπή και τελείωσε τραγουδώντας χωρίς μικρόφωνο μπροστά σε ένα απείθαρχο ακροατήριο μερικών χιλιάδων. Δεν είναι και λίγο ούτε μπορεί να το κάνει ο καθένας.   Έτσι γνωρίσαμε τη φωνάρα...

Μια φωνάρα που χάθηκε από το τραγούδι στη φάση της αναγνώρισης. Ο Γιώργος, ας τον γράφουμε έτσι αφού έτσι μας βγαίνει, τα παρατάει τη δεκαετία του '80 και επιστρέφει στη γενέθλια γη του, το Τσόπελο στα Τζουμέρκα. Ασφαλιστής αρχικά (έκανε και σχετικές σπουδές ο άνθρωπος) και στη συνέχεια ιδιοκτήτης ενός μικρού ξενώνα, "το Ξένιον". Ο ίδιος θα πει για αυτή την επιλογή πέρυσι στην Καθημερινή :

"Τότε, στα τέλη της δεκαετίας του '80, ήταν η χειρότερη περίοδος για το ελληνικό τραγούδι. Είχε πια επέλθει η εκτόνωση της Μεταπολίτευσης, ο Πανταζής ήταν πρώτο όνομα στο «Παλλάς» που μόλις είχε ανοίξει -για φαντάσου!- κι εγώ είπα: Αν συνεχίσω, θα αρχίσει η κατηφόρα. Θα πω τραγούδια που δεν θα με εκφράζουν, θα εμφανιστώ σε χώρους που δεν θα μου αρέσουν. Προτίμησα, λοιπόν, να φύγω και να μείνω παντοτινός εραστής του τραγουδιού. Ένας φίλος μου ψυχίατρος λέει, με αφορμή τη δική μου περίπτωση, πως δεν είναι εύκολο από χειροκροτούμενος να γίνεις χειροκροτητής. Έχει δίκιο."

Συνεχίζει να τραγουδάει  σε πανηγύρια και όπου του κάνει κέφι, αλλά και για τους φίλους του, όπως λέει, και κάπως έτσι τον ξανασυναντήσαμε και εμείς. Ο φίλος του Διονύσης Τσακνής τον έπεισε να εμφανιστεί μαζί του και φέτος στο "Δίπλα στο ποτάμι" για δύο βράδια. Το ένα ήμασταν εκεί. Ακούσαμε την ίδια φωνάρα πιό ώριμη πλέον, είδαμε το ίδιο χαμόγελο και την ίδια σεμνή παρουσία , επαναβεβαιώσαμε πως είναι άλλος τραγουδιστής ο Μεράντζας της δισκογραφίας και άλλος  αυτός των ζωντανών εμφανίσεων. Επειδή δεν έχουμε τη μουσική παιδεία του Τσακνή για να μιλήσουμε με διαφορετικούς όρους από το "φωνάρα" για την ποιότητα μιάς φωνής, ας το κλείσουμε με δύο δικές του φράσεις : " Τι μας κάνει ο πούστης", αναρωτήθηκε, σαν θαμώνας πλέον ανάμεσά μας,  όταν τον άκουγε να τραγουδάει τη κιβωτό, ενώ στο τέλος του φώναξε : 

-Μη μας αφήσεις ποτέ, Γιώργο!

Δύο τα άσματα για τον Γιώργο. Γιατί δε γίνεται Μεράντζας χωρίς τη "δίκοπη ζωή", ούτε χωρίς τη  "Μαριόλα":

Σήκω, Μαριόλα μ', απ' τη γη κι από το μαύρο χώμα,
Μαριώ - Μαριόλα μου.
Κι από το μαύρο χώμα, ψυχή, καρδούλα μου.
Με τι χεράκια η μαύρη να σ'κωθώ, χεράκια ν' ακουμπήσω,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
Χεράκια ν' ακουμπήσω, ψυχή, καρδούλα μου.
Κάμε τα νύχια σου τσαπιά, τις απαλάμες φτυάρια,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
τις απαλάμες φτυάρια, ψυχή, καρδούλα μου.
Ρίξε το χώμα από μεριά, τις πέτρες 'πο την άλλη,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
τις πέτρες 'πο την άλλη, ψυχή, καρδούλα μου.
Κι έβγα, Μαριόλα μ', να σε ιδώ,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
κι άπλωσε το χεράκι σου και πιάσε το δικό μου.
Το μνήμα μ' εχορτάριασε κι έλα να βοτανίσεις,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
κι έλα να βοτανίσεις, ψυχή, καρδούλα μου.
Να χύσεις μαύρα δάκρυα, ίσως και μ' αναστήσεις,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
ίσως και μ' αναστήσεις, ψυχή, καρδούλα μου..

 Πρόσφατες εκτελέσεις και οι δύο. Στο πρώτο βιντεάκι μας συγκίνησε  το μουσικό αντάμωμα (μετά από χρόνια) με το Μικρούτσικο ενώ για τη Μαριόλα, τι να πούμε; Αν το πιστεύετε το λέει και πολύ καλύτερα -ειδικά σ' αυτό  το τραγούδι δεν του πάει καθόλου το μικρόφωνο...

 Είμαι ευτυχής γιατί αυτή η ανάρτηση είναι προϊόν συνεργασίας δύο καλωδίων με χορηγό το κρασί "Γιανακοχώρι"