Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π' αγαπούμε (Νίκος Εγγονόπουλος)


 στην τουαλέτα (Henri de Toulouse-Lautrec)

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
- υπερήφανα ως ειν' -
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε
λίμνες

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν'
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ' εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία


(Νίκος Εγγονόπουλος από τη συλλογή Έλευσις, 1948)

7 σχόλια:

  1. Ποίηση πάλι καλώδιε.
    Μπράβο! Ελπίζω να έχεις έτοιμο και τον Καρυωτάκη για τη Δευτέρα :-)
    Άννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι η θάλασσα είναι Γυναίκα...
    Γοργόνα και νεράϊδα.
    Και ξωτικό.
    Ηδονική κι απρόβλεπτη.
    Λαμπερό λουλούδι στη χαμένη Ατλαντίδα.
    Αφροδίτη ερωτική και Περσεφόνη χθόνια.
    Μήδεια κι Αντιγόνη, εξαίσιες μορφές σ' αρχαίες αττικές ληκύθους.
    Καρυάτιδα και Σφίγγα.
    Μέδουσα με το φοβερό της βλέμμα.
    Θεραπαινίδα κι οδαλίσκη.
    Κολασμένη στην Πομπηία.
    Και μάρτυρας στις κατακόμβες.
    Παρθένος, σεπτή μητέρα και πλατυτέρα, μεσ' στην Αγιά Σοφιά και την Περίβλεπτο.
    Κασσιανή και Θεοδώρα.
    Αναδυόμενη ομορφιά στον Μποτιτσέλλι
    και Κυρία των Βράχων στον Ντα Βίντσι.
    Δαιμονική Παιδίσκη στον Βελάσκεθ.
    Χρωματικό θάμπος στον Σεζάν.
    Και φιγούρα πρωτεϊκή στης "Αβινιόν τις Δεσποινίδες".
    Στον Μαγκρίτ, στον Σαγκάλ,
    στον Ματίς και στον Μοντιλιάνι.
    Στις στιβαρές φιγούρες του Μόραλη
    και στις αξεδιάλυτες ιστορίες του Μπιλάλ.
    Στον Ρόυ Λιχτενστάιν φιγούρα χρωματιστή
    και στον Πικάσο στυλιστικό παιχνίδι.
    Παθιασμένη Λασκαρίνα στους χρόνους των πυρπολητών.
    Ρόζα και Συντρόφισσα το '36 κόντρα στις φάλλαγες της μαύρης τάξης.
    Μάνα κουράγιο το σκληρό χειμώνα του '41.
    Κι Εντίθ "σπουργίτι" αγνό.
    Αντάρτισσα στο Βελούχι για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.
    Σκληρή κι αγέρωχη στα πέτρινα χρόνια της Μακρονήσου και των αποσπασμάτων.
    Μαρία των ελεύθερων φοιτητών το '73.
    "Γερτρούδη" κι "Ωραία της Ημέρας".
    "Στέλλα" - Μελίνα και Χήρα στον "Ζορμπά".
    "Κάστρα Ντίβα", θεϊκή Μαρία
    και Φλέρυ του Μεγάλου Ερωτικού.
    Γυναίκα...
    Μητέρα κι Ερωμένη.
    Και φαντασίωση ακραία κι ονείρωξη.
    Και Άννα. Και Εύα. Και Ράνια. Και Φαίδρα.
    Και Σόνια. Και Μελπομένη. Και Τριανταφυλλιά.
    Και Δάφνη. Και Μαρία-Νεφέλη των ποιητών.
    Και Σίντυ και Ιμάν.
    Με το κρυμμένο πρόσωπο κοντά στους Ζαπατίστας και τον Μάρκος.
    Με το άδειο βλέμμα στο Σουδάν και την Αιθιοπία.
    Με τα θλιμμένα χείλη στην Κύπρο και την Παλαιστίνη.
    Με την αγωνία για μιαν υπόσταση στο Κουρδιστάν και στα Βαλκάνια.
    Η Τατιάνα και η Ίζα.
    Η Ίρμα και η Νατάσσα.
    Η Αζράφ και η Χανάν.
    Η Πάολα και η Σβετλάνα.
    Με την Ποίηση.
    Η Κική και η Τζένη.
    Κι η Κατερίνα.
    Η ίδια πάντα αστείρευτη ματιά.
    Η Γυναίκα...
    Το άλλο μισό μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ Άννα Κυριακή κοντή γιορτή...
    @ Μούτρο Πολύ όμορφο είναι.
    θα ήθελες να μας δώσεις και καμιά παραπάνω πληροφορία γι αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι πληροφορίες να σου δώσω; Γράφτηκε αυθόρμητα πριν από καμιά 10ριά χρόνια και μοιράστηκε στις 8 Μαρτίου στις γυναίκες της υπηρεσίας που διεύθυνα τότε μαζί μ' ένα κόκκινο τριαντάφυλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ μούτρο φτάνει αυτό. Τυχερές οι γυναίκες της υπηρεσίας που το διάβασαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ μπήκα γεμάτος ενθουσιασμό να σου γράψω ένα: ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ !! και έπεσα πάλιιιιι σε ποίημα. Ωραίο το θέμα δεν λέω, ο μακαρίτης το έχει, αλλά χάθηκε ένα τραγούδι?
    Σάββατο είναι!
    Το μινόρε της αυγής. Λέω ένα παράδειγμα.
    ΣΤΑΘΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΄Ερχoμαι από aldebaran δώρο φέρουσα:

    "Γυναίκα κύκνε, που αρμενίζεις πλάϊ
    στη ζωή μου τώρα, αργά σα στη γαλήνη
    μιας λίμνης, που απ' τα βάθη της γελάει,
    γιατ' είναι ειρήνης δρόμος, κι' είναι κλίνη

    λατρείας πλατιά. Κι' αν κάποτε φυσήσει
    σφοδρός αγέρας και την άπλα εκείνη
    ταράξει από τα θέμελα, εμείς ίσοι
    και ακέραιοι, στη χαρά και στην οδύνη,

    κύκνε γυναίκα, με φτερό ανοιγμένο
    πλατύ θε να το οργώσουμε τ' αγέρι
    του μόχτου, και θα γίνει ευλογημένο.

    Κι' αδιάκοπα πετώντας, πάντα ταίρι,
    μεσ' τα ουράνια βαθιά, στο μοιραμένο
    στο δικό μας θα φτάσουμε τ' αστέρι!

    (ΣΤΟΝ ΚΥΚΝΟ ΜΟΥ-

    ΄Αγγελος Σικελιανός-αδημοσίευτο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή