της μεταπολίτευσης καημένη γενιά..

καημένη ή χαμένη άραγε ;

ιι

"...Χούντα δεν θυμάμαι μα ούτε ελευθερία
της μεταπολίτευσης καημένη γενιά
άχρωμα όλα και λειψά γι' αυτό σου λέω
Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός"

(από το "Υπάρχει λόγος σοβαρός" που τραγούδησαν το 1985 οι "ΦΑΤΜΕ" στο δίσκο τους "Το ρίσκο")

Στους στίχους των  τραγουδιών είναι εύκολες οι κατηγορηματικές απαντήσεις αν και θα προτιμούσα να μιλήσει για το παρελθόν μας το : "Τίποτε δεν πάει χαμένο" ή το : " Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό". Βέβαια κάθε φορά που σκαλίζω αναμνήσεις αυτών των χρόνων, όπως τώρα  με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης, τα πράματα γίνονται δυσκολότερα απ' ό,τι στα τραγούδια. Γιατί το Πολυτεχνείο έγινε τραυματικό σημείο αναφοράς για τη γενιά μου. Το έζησε με τον χειρότερο τρόπο απουσίας, αυτή του τρομαγμένου από τα γεγονότα παιδιού, που καταλαβαίνει λίγα και δεν μπορεί να τα επεξεργαστεί. 

Αυτά τα παιδιά γίνανε έφηβοι στα χρόνια της μεταπολίτευσης και ζήτησαν μία ρεβάνς για την απουσία τους: τα δικά τους  Πολυτεχνεία. Έχοντας πίσω τους την εξέγερση του Νοέμβρη αλλά και νωπές εικόνες και ακούσματα από τα παγκοσμίως ταραγμένα χρόνια των '60ς, νόμισαν πως ο κόσμος ήταν στα χέρια τους. Η μικρή μας υδρόγειος μας άρχισε να  βάφεται κόκκινη  και από παιδικό παιγνίδι έγινε θέατρο ανατροπών και επαναστάσεων. Βιετνάμ, Καμπότζη, Πορτογαλία, όλος ο κόσμος μια επαναστατημένη γειτονιά, όλα φαίνονταν εύκολα και απλώς ζήτημα χρόνου. 

Αναζητήσαμε επίμονα τα δικά μας Πολυτεχνεία λοιδορώντας τη σοφή ρήση για τις ιστορίες που επαναλαμβάνονται σαν κωμωδίες. Παρόντες και απόντες ψάχναμε το νέο Πολυτεχνείο έχοντας όμως για οδηγητές αυτούς που έγραψαν την "Πανσπουδαστική 8" ή αυτούς που μετά το πρώτο βράδυ παραμονής στο πολυτεχνείο είπαν: "καλά ήταν μέχρι εδώ, ας βγούμε με μια μεγάλη διαδήλωση".  Νομίσαμε πως η ώρα μας ήρθε επιτέλους στις καταλήψεις για το νόμο 815, όμως ούτε τότε εμφανίστηκαν τα τανκς για να συγκρουστούμε. Τότε ήταν μάλλον που νιώσαμε για μια μόνη φορά νικητές-οι ήττες είχαν αρχίσει να κουράζουν. 

Μαζεύαμε σιγά-σιγά και ένας-ένας τα πανό και τις σημαίες μας έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι η ιστορία θα μας δώσει μία ακόμη ευκαιρία, αλλά φευ! Η περίοδος ιδιώτευσης άρχιζε επώδυνα μετά το συλλογικό μεθύσι εκείνων των χρόνων. Χρειάστηκαν υποκατάστατα  ή παυσίπονα και σε εποχές ατομικών λύσεων ο καθένας βρήκε τα δικά του.

"Γιατί αν μη τι άλλο, ανήκουμε στην ίδια γενιά. Στη περίφημη πρώτη γενιά μετά τη δικτατορία. Δεν ευνοηθήκαμε απο την τύχη εμείς. Δεν προλάβαμε το Πολυτεχνείο. Χάσαμε το τραίνο ενώ είχαμε βγάλει εισιτήριο. Ο μύθος προϋπήρχε εμείς φορτωθήκαμε το καθήκον , το χρέος , να μην τον αφήσουμε να πεθάνει. Στη φούρια μας να τον ταρακουνάμε αδιάκοπα μη και παγώσει το αίμα του και τον αρπάξει η υπνηλία που προηγείται του θανάτου από χαμηλή θερμοκρασία δεν προσέξαμε τους τελευταίους σπασμούς. Ποτέ δεν μάθαμε ποιος άνοιξε την Κερκόπορτα. Κι όταν την επόμενη μέρα μπήκαμε στο θερμοκήπιο και βρήκαμε μαραμένα τα φυτά , είπαμε δεν μπορεί να είναι μαραμένα , ξαποσταίνουν . Και πόσες λέξεις δεν βρήκαμε για σάβανα ! – κρίση , ύφεση , ανάκαμψη. Κομψοί επικήδειοι! Χάσαμε την φωνή μας σε ατέλειωτες γενικές συνελεύσεις , τα βήματά μας σε ατέλειωτες πορείες . Το παιγνίδι παίζεται ακόμη , λέγαμε , όταν οι άλλοι μάζευαν τα πούλια.Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς τον μύθο ; Δεν ήταν μια κάποια λύση ποιητή , ήταν όλες οι λύσεις μαζί , η λύση σε όλα. Το καταπραϋντικό μας για τους αποτυχημένους δεσμούς . Το νερό της λησμονιάς για το αυταρχικό μας σπίτι. Το δικαιολογητικό κάθε αυθαιρεσίας μας. Ή καλύτερα της ανικανότητάς μας για τα μικρά και ασήμαντα , αφού ο στόχος μας ήταν τα μεγάλα και σημαντικά . Δράσαμε για το μέλλον και τώρα είναι το παρόν που μας εκδικείται ." 

(το απόσπασμα είναι από το το "Παυσίπονο" που έγραψε ο Πέτρος Τατσόπουλος  το '81). 
 
Λοιπόν εγώ, ο Νίκος, ο Θανάσης, η Δήμητρα, ο Μήτσος, η Κατερίνα, ο Ηλίας, η Γιάννα, ο Πάνος και τόσοι άλλοι, πιστεύω πως δεν ψάξαμε υποκατάστατα και τόσο χρόνια συντηρήσαμε τους διαλυμένους μας μύθους. Παρόλο που μερικοί έχουν πλέον παιδιά που και αυτά ψάχνουν, ή νομίζουν πως έζησαν τα δικά τους Πολυτεχνεία, περιμένουμε ακόμη το νεύμα που μας χρωστάει η κουφάλα η ιστορία. Να περάσουμε πάλι τα χέρια στους ώμους και να βαδίσουμε μαζί προς μια νέα ήττα ίσως. Γιατί: "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια"-όπως λέει το σημερινό μας  soundtrack-ούτε και το αίμα φυσικά...

(αναδημοσίευση περσινής ανάρτησης αφιερωμένη στους ομοτράπεζους της ετήσιας Νοεμβριανής μάζωξης.)

"Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι/αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας/χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι/αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας".

οι σύνδεσμοι της ανάρτησης :

• Υπάρχει λόγος σοβαρός (ΦΑΤΜΕ)
• Πολυτεχνείο και "Πανσπουδαστική νο 8" (του Γιάννη Χάρη)
• η κατάργηση του νόμου 815 (από το πολιτικό καφενείο)
• οι πράκτορες και οι προβακάτορες του Πολυτεχνείου (από το Indymedia Athens)
• "Τίποτε δεν πάει χαμένο" του Μάνου Λοίζου.
• " Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" Νίκος Πορτοκάλογλου