Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

το τραγούδι που πέρασε το τείχος. (am fenster των city )

και έγινε ο folk εκπρόσωπος του υπαρκτού... 

Η ανατολική Γερμανία, ή Λαϊκή δημοκρατία της Γερμανίας αν προτιμάτε, στη σύντομη ζωή της χαρακτηρίστηκε από ιστορίες σχετικές με το τείχος του Βερολίνου και τις μεγάλες  επιτυχίες της στον αθλητισμό, κυρίως στο στίβο. Αντίθετα με άλλους τομείς  παραγωγής, η βιομηχανία της ντόπας πρέπει να γνώρισε μεγάλη άνθηση με αποτέλεσμα αθλητές και δασύτριχες αθλήτριες να δοξάζουν τη χώρα και κατά προέκταση τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Όμως πριν τριάντα χρόνια μαθαίναμε πως και ένα όμορφο μουσικό κομμάτι, επιτυχία της εποχής, έρχονταν πίσω από το τείχος. Ήταν το  am fenster  (στο παράθυρο) των city  που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στην Ελλάδα, παρά τους κακόηχους και ακατάληπτους γερμανικούς  του στίχους. Ο "υπαρκτός" και οι εγχώριοι υποστηρικτές του δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις με αυτό το είδος μουσικής, τω καιρώ εκείνω. Στην παράξενη μεταπολιτευτική Ελλάδα Folk και rock αυτοδικαίως κατατάσσονταν από κάποιους στον "αμερικάνικο τρόπο ζωής"-μία έκφραση που παρέμεινε ασαφής, παρά τα άρθρα του "οδηγητή", αλλά μπορούσε να χωρέσει εύκολα τα πάντα: από ένα ακριβό τζιν μέχρι τη μουσική των pink floyd. Το κομμάτι των city εξαιρέθηκε με αστερίσκο και μετά πολλών επαίνων. Λίγο το βιολί που κυριαρχεί, μα πιο πολύ η "σοσιαλιστική" του trademark του έδωσαν τα απαραίτητα διαπιστευτήρια. 


Το τραγούδι μπόρεσε να περάσει εύκολα το τείχος, πρώτα στο δυτικό Βερολίνο και στη συνέχεια προς άλλες Δυτικοευρωπαϊκές πόλεις. Τα ερτζιανά ήταν η αιτία αφού εύκολα μετέφεραν ακούσματα ανάμεσα στις δύο χωρισμένες πόλεις. Η πρώτη αντιραδιοφωνική εκτέλεση των δεκαεπτάμιση λεπτών(!) ,  με απαίτηση των παραγωγών μουσικών εκπομπών του Δυτικού Βερολίνου, αντικαταστάθηκε με δύο μικρότερες και έτσι κομμάτι και γκρουπ γνώρισαν μεγάλες δόξες. Οι στίχοι δεν είναι των City, αλλά της ποιήτριας Hildegard Maria Rauchfuß, που έζησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.  Το τραγούδι δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 1974, πολύ πριν την έλευση του Toni Krahl στο συγκρότημα. Ο Fritz Puppel (κιθάρα), ο Klaus Selmke (drums), ο Georgi Gogow (μπάσο) και ο Emil Bogdanow (φωνητικά), αποτελούσαν τους City ή αλλιώς City Band Berlin τότε. “Συνήθως παίζαμε Hardrock, και απλά κάποιες φορές θέλαμε να χαλαρώνουμε με λίγη folklore μουσική, και να πειραματιζόμαστε”, δηλώνει ο Klaus Selmke και συνεχίζει: “Φυσικά, το τραγούδι δεν θα υπήρχε χωρίς την συμβολή του θείου μου Fritz, που τότε ζούσε στη Δυτική Γερμανία. Αυτός μου χάρισε τα drums μου, καθώς και το βιολί, αυτό που χρησιμοποιεί κάθε φορά ο Georgi. Ένα απόγευμα έφερα το βιολί στη πρόβα και ο Georgi αμέσως αρχίζει να παίζει! Μείναμε έκπληκτοι από την τεχνική του! Αργότερα μας είπε πως ξέρει να παίζει βιολί, από μικρό αγόρι όταν ζούσε στην Βουλγαρία και έπαιζε με τους τσιγγάνους διάφορες μαγικές μελωδίες. Δύο μέρες αργότερα, και ενώ κάναμε διάφορα  μουσικά πειράματα, ήρθε ο Emil με το ποίημα “Am Fenster”, το οποίο τραγούδησε με την συνοδεία μας. Και αμέσως μας κυρίευσε μια ακατανίκητη έκσταση και πάθος, μια μαγεία! Έτσι έγινε η αρχή. Ποτέ όμως δεν είχαμε φανταστεί πως αυτός ο μουσικός αυτοσχεδιασμός μας θα αποτελούσε ύμνο της τότε καταπιεσμένης νεολαίας της Ανατολικής Γερμανίας". Στο http://www.translatum.gr υπάρχει η παρακάτω ελεύθερη απόδοση:

Αν μάθεις κάτι μία φορά τότε μένει για πάντα
Δεν είναι η μέθη που τη νύχτα διεκδικεί
Δεν είναι σμάλτο ούτε η αχνή λάμψη των κεριών
Που το πρωϊνό γκρίζο την έδιωξε μακρυά.
Μια φορά να πιάσεις, να νιώσεις βαθιά στο αίμα
Αυτό είναι δικό μου και υπάρχει μόνο μέσα από σένα
Να μην μπορείς να δροσίσεις πλέον το κούτελο στο παράθυρο
Έξω μια βαθιά ομίχλη απλώνεται
Μια φορά να πιάσεις, να νιώσεις βαθιά στο αίμα
Αυτό είναι δικό μου και υπάρχει μόνο μέσα από σένα
Κλαίει ένα πουλί, αχ, το φτέρωμά μου,
Πέφτει η βροχή και πετάω μέσα από τον κόσμο
 
Μέχρι στιγμής έχουν πωληθεί πάνω από 10 εκατομμύρια αντίγραφα αυτού του τραγουδιού. Πριν από μερικά χρόνια ανακηρύχθηκε το καλύτερο γερμανικό rock τραγούδι του 20ου αιώνα. Το γκρουπ, παρόλο που υπάρχει μέχρι σήμερα, δεν κατάφερε τίποτε περισσότερο από το να συμπληρώνει το μεγάλο κατάλογο αυτών που έγιναν γνωστοί από μια και μόνο δουλειά. Το 2007 δύο νέα παιδιά η Leida και ο Νίκος που εμφανίζονται με το όνομα "νόμισμα", το μεταγλώττισαν στα ελληνικά με τον τίτλο "όνειρα". Δύσκολη η σύγκριση, μόλο που η Leida στο βιολί το παλεύει.. 
Να ευχαριστήσω την Κλέα για τις πληροφορίες που βρήκε και μου έδωσε.
  

4 σχόλια:

  1. Δικαιολογημένα πικρά λόγια για τω καιρώ εκείνω.
    Τότε που η έκφραση ήταν ακόμη 3 δοτικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίο τραγούδι ωραία χρόνια.
    Μόνο το παλεύει η κοπέλα βρε φίλε? Leida την είπες. Έτσι?
    Στάθης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://www.youtube.com/watch?v=Jem2XxoqRqA

    Akouste kai ayto pou vreika...Emena pantos den mou fenontai katholou tyxeoi...To palikari exei poly kali foni.
    Kai i Leida oxi mono ti paleyei file!!!
    Nomizw oti einai para poly kali...as min milisw gia to oti einai kai poly omorfi gynaika...
    Marios

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες, μόλις το άκουσα στο ράδιο και έψαξα με keywords γερμανικό, ροκ, και βιολί :). Ήμουν σίγουρος ότι το είχα ξανακούσει στην Ελλάδα, βλέπεις... Η εκτέλεση των Νόμισμα είναι κακή, επί τη ευκαιρία. Οι μαννερισμοί του τραγουδιστή παραείναι σκυλοπόπ, και η αισθητική του βίντεοκλιπ με το make-up αυτού & το ξώβυζο-ξώμεσο αυτής δείχνει & το ακροατήριο που θέλουν να προσεγγίσουν (αυτοί ή η εταιρεία τους δεν ξέρω, το ίδιο κάνει). Ξανά ευχαριστώ :).

    ΑπάντησηΔιαγραφή