ημέρα Μάνου λοιπόν...

Σήμερα τη σελίδα κοσμεί ένα φωτεινό πρόσωπο. Κόσμημα γενικώς.
Τι άλλο μπορώ να πω γι αυτόν;


Επειδή ψήφιζε τα κόμματα της επάρατης, πολλοί θα πούνε ότι ήταν δεξιός. Εγώ πάντως ευχαρίστως θα τον αντάλλασσα με κάποιους "δικούς μας" που τους είπαν αριστερούς, και τα προϊόντα τους. Δεν μιλάω φυσικά μονάχα για το μουσικό του έργο αλλά για μια ολόκληρη στάση ζωής. Θα συμφωνήσω ότι τον διέκρινε μία ιδιότυπη υπεροψία, μα θα θυμίσω πως ήταν ένας αυστηρός, σχεδόν αναρχικός κριτής κάθε εξουσίας. Επιπλέον κράτησε αποστάσεις από τις εθνικιστικές υστερίες, σε δύσκολες μάλιστα εποχές και τις τσαλάκωνε σε κάθε ευκαιρία. Αν μιλήσουμε για θέματα ελευθερίας έκφρασης και δημιουργίας εκεί πια ήταν Το σημείο του. Δεν δίστασε να υπερασπίσει "τα παιδιά των Εξαρχείων" και κατηγορήθηκε για αυτό. Τόσο ..δεξιός. Από κείμενα και ατάκες του με τέτοιο περιεχόμενο, αν αρχίσω θα κουράσω. Μνημονεύω μόνο τούτο : "Παρελάσεις, εθνικόφρονα λογύδρια, παραστάσεις σχολικές κι άλλα παρόμοια ενισχύουν την ιδιότυπη φασιστική μας κληρονομιά. Το περίφημο πας μη Έλλην βάρβαρος.'' Πολλά περισσότερα υπάρχουν εδώ.


Μακάρι λοιπόν να είχαμε και άλλους τέτοιους "δεξιούς". Να μας έφτιαχναν ένα ακόμη Τρίτο, να εκπέμπει μουσικές και λόγια ποιότητας, που τόσο λείπουν από τον "αέρα." Η εποχή που το ξυπνητήρι χτυπούσε λίγο πριν τη "Λιλιπούπολη" δείχνει και είναι, αλίμονο, πολύ μακρινή. Σήμερα η ποιότητα δεν βρίσκεται στις βιτρίνες. Κάθε άλλο. Αυτές είναι γεμάτες με ατάλαντους και τσολιαδάκια.

Χάρηκα λοιπόν με την πρωτοβουλία, για τη σημερινή μέρα, με το όμορφο σύνθημα να μη συνηθίσουμε ποτέ!


Η ποιότητα δεν πάει χαμένη.
Κράτησα την έκπληξη ενός πιτσιρικά, όταν πρωτάκουσε τη φωνή του Ξυλούρη, και κυρίως την ατάκα του : "που ήταν κρυμμένη αυτή η φωνάρα;"

Κάτι παρόμοιο πρέπει να αναρωτήθηκα και εγώ, όταν άκουσα σε σχολικό περίπατο φοιτητές να τραγουδάνε Θεοδωράκη στο δάσος Καισαριανής.
Μόνο που τότε ήταν δικτατορία και τώρα τη λέμε Δημοκρατία....


Η ποιότητα μάλλον υποφέρει διαχρονικά. Αλλά αντέχει!