Ταχίρ, σιχτίρ, Σύνταγμα, Ταχρείοι και άλλες λέξεις της επικαιρότητας

για τα συμβάντα της 23ης του τρέχοντος

00

Μια ακόμα πλατεία. Αυτή όμως είναι έργο του Kandinsky και άδεια

Τούτο το φτωχό πλην τίμιο blog είναι ένα από κείνα που σήκωσαν το μπανεράκι: "23/2 κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;" με λινκ στην ομότιτλη σελίδα. Δεν αισθάνθηκα να κάνω κάτι περισσότερο απ' αυτό που με διαφορετικούς τρόπους και από διαφορετικούς ανθρώπους-κατά κανόνα ανένταχτους-είχε ειπωθεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Να θυμηθούμε μονάχα πως στην περσινή πορεία στις 5 Μάη τέτοιες σκέψεις ήταν διάχυτες κι αν δε μεσολαβούσε η τραγωδία στο υποκατάστημα της Μarfin,  ίσως όλα εξελίσσονταν διαφορετικά.

Είμαι ένας, απ' τους πολλούς θέλω να πιστεύω, που βρίσκουν τις αντιδράσεις σε ό,τι συμβαίνει στον τόπο μας εδώ και ένα χρόνο αναντίστοιχες, για να το πω κομψά και με ευπρέπεια. Οτιδήποτε λοιπόν πάει ν' ανακατέψει αυτή τη σούπα των περιοδικών μονοήμερων  κινητοποιήσεων  μου φαίνεται σε πρώτη φάση ενδιαφέρον. Η ιδέα να προσπαθήσουμε να μείνουμε στο Σύνταγμα, όσοι περισσότεροι και όσο περισσότερο γίνεται, μου φάνηκε κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα. Τόσο απλά...

Για όσους δεν το παρακολούθησαν η ιδέα ζυμώθηκε για μέρες κυρίως διαδικτυακά  και ένας καρπός της ήταν και το μπλογκ  "23/2 κι αν μέναμε Σύνταγμα;" όπου δε δίστασα να βάλω τη δικτυακή μου τζίφρα. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή: Λίγες χιλιάδες, παρά το γενικευμένο "χημικό πόλεμο", ανασυντάχτηκαν και έμειναν στο Σύνταγμα για μερικές ώρες. Προσωπικά δεν περίμενα κάτι περισσότερο-δε φαντασιωνόμουν όλες τις προηγούμενες μέρες  εικόνες ανάλογες μ' αυτές της πλατείας Ταχίρ, όπως κατά κόρον ειπώθηκε και γράφτηκε.  Ξέρω πως τα ανακλαστικά της κοινωνίας  είναι πολύ αργά ακόμα για να ανταποκριθούν σε τέτοιες πρωτοβουλίες. Πιθανώς η κοινωνία να αναμένει κινήσεις από την (κατά Λένιν) πρωτοπορία της, την κομματική  αριστερά. Εδώ θα το γράψω απρεπώς πλέον. Ένα χρόνο το κρατάω στα δόντια μου: Μη χέσω !


Εντάξει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Γνωστά τοις πάσι. Μια γρήγορη και μοναχική πορεία, μην μπλέξουμε με μιάσματα και φασαρίες. Οι υπόλοιποι τι ; Μια πιο αργή και πιο χύμα πορεία, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να τη φύγουμε. Έχουμε και δουλειές τ' απόγευμα. Άλλωστε, όπως διδαχτήκαμε καθισμένοι στους κομματικούς πάγκους, το κίνημα προχωράει με σταθερά βήματα, περιμένει εκτός από τις αντικειμενικές  να ωριμάσουν και οι  υποκειμενικές συνθήκες, που ωριμάζουν αργάααααα πολύ αργάαααα ως γνωστόν. Δώσαμε, συντρόφια. Και τζιν που έλιωσαν σε κομματικούς πάγκους και σόλες που τρύπησαν σε πορείες-τα πάντα όλα δώσαμε.  


Εσείς, τι δίνετε σήμερα αλήθεια, με όλο το σεβασμό, ω φωτισμένες ηγεσίες ; Δε ζητάμε δα και σπουδαία πράματα από σας. Τα απολύτως απαραίτητα: Στοιχειώδεις και ειλικρινείς προσπάθειες για μια μίνιμουμ ενότητα απέναντι στην επιδρομή, μια απλά πειστική πρόταση και δράσεις. Αντ' αυτών εισπράττουμε ανεκδιήγητες κοκορομαχίες, προσωπικές διαδρομές, παραγοντισμούς και στα διαλείμματα όλων αυτών προτάσεις για επαναστατική γυμναστική. Αν μ' αυτά τα μυαλά αισθάνεστε  κληρονόμοι του ΕΑΜ, ας πούμε, εμένα δε μου πέφτει λόγος. Μου πέφτει όμως λόγος για το δικό μου σήμερα. Μπορεί  η ιστορία της περασμένης Τετάρτης να χρεώθηκε από κάποιους στο Μέτωπο του Αλαβάνου, ο σ. Φίλης να μίλησε για Ταχρείους της πλατείας Συντάγματος, αλλά εγώ νιώθω να έζησα κάτι τελείως διαφορετικό:

"από ένα πρωτόλειο πολιτικό –όχι κομματικό ρεύμα, που αρχίζει και δημιουργείται μέσα στον κόσμο, και μορφοποιείται σε πλήθος ενεργών ανθρώπων που όταν αποκτήσει το κρίσιμο μέγεθος, θα μπορεί να κάνει τη διαφορά, και να ωθήσει τα πράγματα σε άλλους θετικούς δρόμους. Ένας που δεν ήταν παρών, δεν μπορεί να φαντασθεί τον πλούτο και την ποικιλία της πολιτικής κουζίνας, που γευτήκαμε χθες το μεσημέρι. Νέοι και  μεσήλικες, αντιεξουσιαστές, και σπίθες, αντάρσιοι και ΕΘΕΛ, μετωπικοί και φοιτητές, γυναίκες και νεολαίοι, συριζαίοι και σωματεία, ΟΛΜΕ, μαθητές  και αναρχικοί, κ.α. , με δυό λόγια μια ανοιχτή βεντάλια πολιτικών, κοινωνικών, ιδεολογικών και ηλικιακών αποχρώσεων, με ένα κοινό στόχο, να φύγει ο αρμαγεδώνας που σαρώνει τη χώρα μας" 

από το:Γιατί δεν έμεινε ο κόσμος ; 

Το σούρουπο της 23ης στο Σύνταγμα βρήκε μερικές εκατοντάδες "γραφικούς" να τραγουδούν το "πότε θα κάνει ξαστεριά" γύρω από μια φωτιά .  "Γραφικοί" ήταν και οι 300 που σκαρφάλωσαν στην ταράτσα της Νομικής το '73. Ναι, είναι βλάσφημη και αδόκιμη η σύγκριση γεγονότων και εποχών, αλλά δεν είναι αυτό στις προθέσεις μου. Να θυμίσω πως από κάτι τέτοιους "γραφικούς" ξεκινάνε όλες οι ανατροπές, θέλω. 

σύνδεσμοι της ανάρτησης :

• Κι αν μέναμε στο σύνταγμα ;
• Γιατί δεν έμεινε ο κόσμος ;
• οι Ταχρείοι της πλατείας Συντάγματος