"το παυσίπονο " του Πέτρου Τατσόπουλου

απόσπασμα . Λόγια της ηρωίδας του έργου , που αυτοκτονεί την πρωτοχρονιά του '80

Γιατί αν μη τι άλλο , ανήκουμε στην ίδια γενιά. Στη περίφημη πρώτη γενιά μετά τη δικτατορία.Δεν ευνοηθήκαμε απο την τύχη εμείς. Δεν προλάβαμε το Πολυτεχνείο . Χάσαμε το τραίνο ενώ είχαμε βγάλει εισιτήριο. Ο μύθος προϋπήρχε εμείς φορτωθήκαμε το καθήκον , το χρέος , να μην τον αφήσουμε να πεθάνει.Στη φούρια μας να τον ταρακουνάμε αδιάκοπα μη και παγώσει το αίμα του και τον αρπάξει η υπνηλία που προηγείται του θανάτου από χαμηλή θερμοκρασία δεν προσέξαμε τους τελευταίους σπασμούς. Ποτέ δεν μάθαμε ποιος άνοιξε την Κερκόπορτα. Κι όταν την επόμενη μέρα μπήκαμε στο θερμοκήπιο και βρήκαμε μαραμένα τα φυτά , είπαμε δεν μπορεί να είναι μαραμένα , ξαποσταίνουν . Και πόσες λέξεις δεν βρήκαμε για σάβανα ! – κρίση , ύφεση , ανάκαμψη. Κομψοί επικήδειοι !Χάσαμε την φωνή μας σε ατέλειωτες γενικές συνελεύσεις , τα βήματά μας σε ατέλειωτες πορείες . Το παιγνίδι παίζεται ακόμη , λεγαμε , όταν οι άλλοι μάζευαν τα πούλια.Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς τον μύθο ; Δεν ήταν μια κάποια λύση ποιητή , ήταν όλες οι λύσεις μαζί , η λύση σε όλα.Το καταπραϋντικό μας για τους αποτυχημένους δεσμούς . Το νερό της λησμονιάς για το αυταρχικό μας σπίτι . Το δικαιολογητικό κάθε αυθαιρεσίας μας. Ή καλύτερα της ανικανότητάς μας για τα μικρά και ασήμαντα , αφού ο στόχος μας ήταν τα μεγάλα και σημαντικά .Δράσαμε για το μέλλον και τώρα είναι το παρόν που μας εκδικείται .

(Η πρώτη έκδοση του παυσίπονου έγινε απο την Εστία το 1982 )