γιατί αμάρτησε η ΔΗΜΑΡ;

(κείμενο του Θανάση Καρτερού )
σσ

Με κάποια αυταρέσκεια για την ποιότητα του ευρήματος, πολλά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς εξηγούσαν εδώ και μέρες ότι το κόμμα τους ήταν έτοιμο να λειτουργήσει ως γκάζι, σε τυχόν κυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ –για να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις.

Και ως φρένο σε τυχόν κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ –για να ανακόψει προφανώς τις επικίνδυνες αριστερές ταχύτητες και τις κόντρες του Τσίπρα με τη Μέρκελ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον και το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, η ΔΗΜΑΡ διαδήλωνε έτοιμη να συμβάλει σε κυβερνητική λύση και αποτροπή της ακυβερνησίας.

Τελικώς δεν χρειάστηκε να αποτρέψει καμιά ακυβερνησία, αφού τα κουκιά το έφεραν έτσι ώστε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να έχουν άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Παρ' όλα αυτά η ΔΗΜΑΡ είχε την καλοσύνη να μην τους πει: Εσείς ψηφίσατε το μνημόνιο, εγώ όχι. Εσείς υπογράψατε το μνημόνιο, εγώ όχι. Προχωρήστε λοιπόν στη δημιουργία κυβέρνησης , κι εγώ θα μείνω στην αντιπολίτευση, ως φρένο στις ακρότητες του ΣΥΡΙΖΑ., ως γκάζι στο μεταρρυθμιστικό σας έργο, ως εποικοδομητική δύναμη και μπλα-μπλα. Αντ' αυτού δήλωσε εξ αρχής πρόθυμη να το συζητήσει το πράγμα και πολύ γρήγορα πέρασε στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Γιατί έκανε κάτι τέτοιο; Ούτε φόβος ακυβερνησίας υπήρχε, ούτε πολιτική ταύτιση με τους κυβερνητικούς εταίρους έδειχνε η μέχρι τότε κατηγορηματική αντίθεσή της στο μνημόνιο και οι προεκλογικές της καταγγελίες για τα δύο κόμματα του δικομματισμού, την πολιτική τους, την αξιοπιστία των ηγετών τους. Γιατί αμάρτησε λοιπόν η ΔΗΜΑΡ; Τι δουλειά έχει η αλεπού της υπεύθυνης αριστεράς σ' αυτό το παζάρι; Γιατί το αποφάσισε να γίνει κυβερνητική δύναμη από δύναμη της αντιπολίτευσης; Γιατί ερμήνευσε τις ψήφους που έλαβε όχι ως ψήφους αντιπολίτευσης, αλλά ως ψήφους συμπολίτευσης; Και τι συμπολίτευσης! Σε μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον Σαμαρά και βαθύ μπλε χρώμα;

Απάντηση πρώτη: Αμάρτησε επειδή εκβιάστηκε. Ο Βενιζέλος δεν θα συνεταιριζόταν με τον Σαμαρά, αν δεν έμπαινε στην εταιρία και ο Κουβέλης. Απάντηση στην απάντηση: Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Δε στηρίζω, αν δε στηρίξεις; Και είναι σοβαρό να πιστεύει κανείς ότι ο Βενιζέλος θα παρίστανε την αντιπολίτευση και θα πήγαινε τη χώρα σε εκλογές, όταν είχε μαζί με τη ΝΔ καθαρή πλειοψηφία στη Βουλή (162 έδρες) και ακόμα πιο καθαρή υπογραφή στο μνημόνιο-οδηγό της κυβερνητικής πολιτικής; Τα αφτιά του θα έφταναν στις Βρυξέλλες, αν έκανε κάτι τέτοιο και το ποσοστό του κόμματός του θα πήγαινε στα βάθη του Τζήμερου. Δεν το καταλάβαινε αυτό η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ; Δεν μπορούσε έστω να δώσει ανοχή αντί για στήριξη;

Απάντηση δεύτερη και πιο λογική: Η πατρίδα είναι σε κίνδυνο, άρα πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη. Απάντηση στην απάντηση: Η πατρίδα είναι όντως σε κίνδυνο, και αν η ΔΗΜΑΡ πιστεύει ότι μπορεί να σωθεί από τους ίδιους που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού, με γεια της, με χαρά της. Εφόσον όμως τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα, ώστε ένα κόμμα της αριστεράς να συμπράττει σε κυβέρνηση με τη δεξιά του Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου, τότε γιατί συμπράττει κρατώντας αποστάσεις; Αν είναι για την Ελλάδα, γιατί δε στέλνει τα καλύτερα στελέχη, με πρώτο τον Κουβέλη, να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση; Αν είμαστε σε πόλεμο σωτηρίας, αυτοί γιατί επιλέγουν τα μετόπισθεν και αφήνουν τον Παναγιωτόπουλο, τον Δένδια, τον Στυλιανίδη, τον Λυκουρέντζο στην πρώτη γραμμή; Αν απαιτείται γενική επιστράτευση και κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ επειδή αρνείται να στρατευτεί, γιατί επιλέγουν να είναι γιώτα πέντε, όπως είπε για το ΠΑΣΟΚ ο Χρυσοχοΐδης;

Υπάρχει ένα λογικό και πολιτικό κενό εδώ. Διότι, για να πούμε την αλήθεια, η στάση τους, μαζί με την αντίστοιχη στάση του Βενιζέλου, υπονομεύει εξαρχής τη συμμαχική κυβέρνηση, άρα και την εθνική σωτηρία που αυτή έχει υποτίθεται ως στόχο. Και υπονομεύει και όλη την επιχειρηματολογία μιας αριστεράς που διαφημίζεται ως εθνική και υπεύθυνη δύναμη: Υπεύθυνη μεν, αλλά περιορισμένης ευθύνης...