"αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία."

γυναίκα... 

Το "άλλο μισό του ουρανού" πορεύεται...

Με τόσα επίθετα δίπλα της, με τόσους πόθους να την τριγυρίζουν.

Μ' αρέσει η όμορφη και λιτή εικόνα της στην ποίηση του Καββαδία.  Νομίζεις πως βλέπεις μια μυστηριώδη σκιά, που μόλις βγήκε από τατουάζ σε μπράτσο ναυτικού, για να κρυφτεί στον επόμενο στίχο πίσω από εξωτικά δένδρα ή ψηλά κύματα. Θα ήμουν ευτυχισμένος αν μάθαινα  κάτι περισσότερα γι αυτό "το κορίτσι από το Βόλο", που ο ποιητής του αφιέρωσε το "Καραντί". Αυτή που "...κοιμήθηκε για πάντα στα βαθιά/ κατάστιχτη, πελεκημένη από σπαθιά/ δίπλα φορώντας των 'Ινκας τα σκουλαρίκια". Δεν είναι περιέργεια-η εικόνα είναι που με "ιντριγκάρει".

 "...στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς!!"

Υπάρχει άραγε αρσενικό που δεν το έχει πει, φωνάξει, ψιθυρίσει, ή έστω σκεφτεί; Οι θάλασσες και οι ανεμόσκαλες αλλάζουν μόνο...

"Γυναίκα" σκέτο, είναι και ένα από τα πιο αγαπημένα ποιήματα του Καββαδία. Η μουσική του Μικρούτσικου και η φωνή του Κούτρα απλά το απογείωσαν. 

Γυναίκα από το "Τραβέρσο" (Νίκος Καββαδίας 1975) "

Στον Αντώνη Μωραϊτη

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951

σχετικοί σύνδεσμοι:

•  "Μαραμπού" (Νίκος Καββαδίας 1933)
•  "Πούσι" (Νίκος Καββαδίας 1947)
•  "Τραβέρσο" (Νίκος Καββαδίας 1975)
•    μικρό γλωσσάρι για το έργο του Νίκου Καββαδία
• απόψε σ' άκουσα να λες απ' τα ηχεία, χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία

• ποια, ή τι είναι αλήθεια η Φάτα Μοργκάνα ;

• "ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π' αγαπούμε" (Νίκος Εγγονόπουλος)
• Femme. Nikos Kavvadias 

ανάρτηση του Σεπτεμβρίου '10