Ιούλης του '74. Ένα παιδί ζει τις πρώτες μέρες της "μεταπολίτευσης"

και έκτοτε κάθεται σ' αναμμένα κάρβουνα...

"Μεταπολίτευση εννοείται η αλλαγή πολιτεύματος. Σήμερα στην Ελλάδα  συνηθίζουμε με τον όρο Μεταπολίτευση να εννοούμε την περίοδο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών όπου το πολίτευμα άλλαξε από Δικτατορία σε Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία''

λέει η Βικιπαίδεια...

"Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή / τι να καταλάβουμε οι φτωχοί." Θα σχολίαζα με δανεικούς στίχους από τον Νιόνιο.

Για ένα παιδί τότε, τον Ιούλη του '74,  τα πράματα ήταν πολύ απλά.

Εκείνες οι μέρες ήταν απλώς μια ατέλειωτη γιορτή. Γιορτή απελευθέρωσης.

Απελευθερώθηκαν λέξεις, συνθήματα, μουσικές, σημαίες - και κυρίως άνθρωποι όπως θα καταλάβαινε  αργότερα.

Για ένα παιδί κάθε γιορτή που διαρκεί είναι συναρπαστική. Κι τούτη εδώ κράτησε πάρα πολύ, κανείς μας δεν ξέρει πότε και αν τέλειωσε. Απλά μεταλλάχτηκε από γιορτή χαράς και απελευθέρωσης σε γιορτή ελπίδας, οραμάτων και προσμονής. Ήταν σαν εκείνα τα παλιά ατέλειωτα πανηγύρια στα χωριά που όποιος κουραζόταν, έφευγε. Αργότερα το παιδί θα καταλάβαινε πως τέτοιες γιορτές ζεις μία, άντε δύο το πολύ σε όλη σου τη ζωή, αν η ιστορία είναι γενναιόδωρη μαζί σου. 

Ένα παιδί δεν καταλαβαίνει εύκολα πότε τελειώνει η γιορτή. Κι αν ακόμη δει τίτλους τέλους, θα πιστέψει πως πρόκειται για διάλειμμα. 

Τα παιδιά του '74 είναι σήμερα, προϊόντος του πανδαμάτορος, γυναίκες και άνδρες. Χωρίς όπλα στους ώμους όπως τραγουδούσαν κάποτε, αλλά με κοιλίτσες, φαλακρίτσες, ρυτίδες και τα λοιπά αξεσουάρ των πενήντα, συν πλην. Τους ενώνει ο ασαφής κωδικός "γενιά της μεταπολίτευσης" και οι μνήμες τους. "Η τάξη του '74" σήμερα ηγεμονεύει ιδεολογικά και κοινωνικά.  Άνθρωποί της βρίσκονται σε όλα τα "πόστα", από τις ηγεσίες των κομμάτων μέχρι την tv. 

Όμως υπάρχουν κι αυτοί, οι περισσότεροι, που ακολούθησαν τη διαδρομή της καθημερινότητας και της "ανωνυμίας". Κρατούν τις μνήμες  τους, την ατμόσφαιρα της γιορτής και τις δράσεις της νιότης τους σαν παρακαταθήκη.  Μια παρακαταθήκη εν δυνάμει επικίνδυνη για κάποιους που  καρφώνονται μόνοι τους συχνά-πυκνά. Καρφώνονται γιατί με κάθε ευκαιρία κηρύσσουν το "τέλος της μεταπολίτευσης".  Μεγάλος καημός!

Τι τελείωσε, τελειώνει ή θα τελειώσει αλήθεια;

 Ε, λοιπόν έχουμε 2011. Η "μεταπολίτευση"  σαν χρονική περίοδος έχει τελειώσει προ πολλού. Εσείς λοιπόν λεβέντες μου κάτι άλλο θέλετε να τελειώσει -και ντρέπεστε να μας το πείτε με το όνομα του. Μια όμορφη απάντηση υπάρχει στο "μότο" του blog : "Θεαμαπάτες & δικτυώματα". Τη δανείζομαι κι αυτή :

'' Όχι, ρε κουφάλες! Δεν τέλειωσε τίποτα! Ούτε η μεταπολίτευση τέλειωσε. Ούτε ο Εμφύλιος τέλειωσε. Ούτε το "1821" τέλειωσε. Ούτε εμείς τελειώσαμε! Όλα τώρα αρχίζουν!''

Και μια μουσική αφιέρωση στην "τάξη του '74". Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Νιόνιος τραγουδούν το "Αερικό" σε στίχους και μουσική του πρώτου.

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά
Άλλες ερμηνείες: Φώτης Σιώτας

Όλα του κόσμου τα πουλιά

όπου κι αν φτερουγίσαν

όπου κι αν χτίσαν την φωλιά

όπου κι αν κελαηδήσαν

Εκεί που φτερουγίζει ο νους

εκεί που ξημερώνει

μαργώνουν τα πουλιά της γης

κι ούτε ένα δεν ζυγώνει

Σαν αερικό θα ζήσω

σαν αερικό

Ανάσα είναι καυτερή

και στέπα του Καυκάσου

η σκέψη που παραμιλά

και λέει τα όνειρά σου

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές

κι αν ο κλοιός στενεύει

ο νους μας είναι αληταριό

που όλο θα δραπετεύει

Σαν αερικό θα ζήσω

σαν αερικό

Σαν αερικό θα ζήσω

σαν αερικό

σχετικοί σύνδεσμοι:

• "της μεταπολίτευσης καημένη γενιά"
• Θεαμαπάτες & δικτυώματα
• "Επέτειος..." από το LeftG700 
• Νίκος Πορτοκάλογλου: "Υπάρχει λόγος σοβαρός"

αναρτήθηκε πέρυσι στις 21/7