μήπως η εργατική τάξη πήγε στον παράδεισο;

μερικές απλές, παλιές αλήθειες σε επανάληψη.

Δύσκολο...
Ο παράδεισος είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση για την εργατική τάξη.

Προσιτός είναι μόνο στον τίτλο της ταινίας και τα ευφυολογήματα που την ακολούθησαν. Υπάρχει φυσικά και η αντίθετη άποψη που επιμένει πως παρά την άγρια  κρίση που ζούμε, ο ιστορικός προορισμός της εργατικής τάξης είναι να ζήσει τον επίγειο παράδεισο μέσα στον καπιταλισμό. Άρχισε να σερβίρεται δειλά δειλά με το τέλος του παγκόσμιου πολέμου συνοδεύοντας το κύριο πιάτο του καταναλωτισμού. Η διαφαινόμενη συρρίκνωση της εργατικής δύναμης έγινε αφορμή για να διατυπωθούν οι βάσεις αυτής της καταπληκτικής θεωρίας.

Ξεχάστε ό,τι ξέρατε, μας είπαν, πλασάροντας τις θεωρίες της "αστικοποίησης" της τάξης και της "αταξικότητας". Η εικόνα του σκληροτράχηλου Βρετανού εργάτη με τη θρυλική τραγιάσκα που τρώει στα fish and chips ανήκει οριστικά στην Ιστορία. Οι εργάτες σήμερα μπορούν να έχουν το δικό τους σπίτι και αυτοκίνητο και να ντύνονται με απομιμήσεις των ρούχων που φοράνε τα αφεντικά τους. Μπορούν με δάνεια να αποκτήσουν πολλά περισσότερα εκτός από τις αλυσίδες τους, να παίζουν την τύχη τους στο χρηματιστήριο, να γίνουν ακόμα ακόμα και οι ίδιοι αφεντικά!

Ζούμε σε κοινωνίες ίσων ευκαιριών. Ποια πάλη των τάξεων και ανοησίες; Ακόμη και στη βιομηχανικά καθυστερημένη χώρα μας αυτή καταργήθηκε με το νόμο 330 από το 1976-το ανήγγειλε περιχαρής από το βήμα της βουλής o τότε αρμόδιος υπουργός Κώστας Λάσκαρης και έγραψε Ιστορία..

Ηλικιωμένες, άρα και επιτηδευμένες πλέον, απόψεις. Συνομήλικες περίπου με την τάξη στην οποία αναφέρονται, έχουν και αυτές την αφετηρία και τη διαδρομή τους. Τα πρώτα τους βήματα δεν ήταν και εύκολα...

Με το πέρασμα στη βιομηχανική εποχή έγινε κατανοητό ότι γεννήθηκε και μία νέα επικίνδυνη τάξη, που έδειξε αμέσως τα δόντια της. Τα κοινά χαρακτηριστικά της και κυρίως η στυγνή εκμετάλλευση την οδήγησαν γρήγορα σε μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης και εξεγέρσεις. Αργότερα είχαμε τοπικές και εθνικές επαναστάσεις, καταλήψεις χώρων δουλειάς, πειράματα αυτοδιαχείρισης, ακόμη και πειράματα εξουσίας.

Η αντίπαλη τάξη συνειδητοποίησε ότι η καταστολή και οι ανώδυνες παραχωρήσεις δεν αρκούσαν. Άρχισε μία πρωτόγονη αρχικά ιδεολογική παρέμβαση, κυρίως με ελεγχόμενες εργατικές ενώσεις, που όπως όλα τα νήπια δεν μπορούσε να περπατήσει ούτε να πείσει. Όμως προϊόντος του χρόνου προσαρμόστηκε, γιγαντώθηκε και χρησιμοποίησε όλα τα διαθέσιμα μέσα, από τα κοινοβούλια μέχρι και το σινεμά του Χόλιγουντ.

Σήμερα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως δουλεύει θαυμάσια και αποδίδει...

Όμως εξακολουθεί να δουλεύει επίσης-άρα υπάρχει, γιατί και αυτό αμφισβητείται!-και η εργατική τάξη. Τα συμφέροντά της εξακολουθούν να συγκρούονται αντικειμενικά με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Από τη θέση της στην παραγωγή είναι η μόνη τάξη που η απελευθέρωσή της θα έρθει αν και όταν καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο-άρα είναι εν δυνάμει επαναστατική.

Όλα τα άλλα είναι απλές αλλαγές εικόνων και επιφανείας. Χρήσιμες για τα φερέφωνα των κρατούντων, αλλά αδύναμες να αλλάξουν αυτό που ζούμε. Δεν μου αρέσει να επικαλούμαι "τσιτάτα" για να στηρίξω τις απόψεις μου, όμως θέλω να αποδώσω φόρο τιμής σε γραπτά που θεωρούνται αρχαία αλλά κατά την ταπεινότητά μου άλλαξαν και ελπίζω πως θα αλλάξουν και στο μέλλον τη ζωή μας. Να υπενθυμίσω με την ευκαιρία ότι ο χρόνος είναι μονάδα μέτρησης για την γήρανση των θνητών μονάχα. Οι ιδέες αξιολογούνται διαφορετικά.

"Με τη λέξη αστική τάξη εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και εκμεταλλεύονται μισθωτή εργασία. Με τη λέξη προλεταριάτο εννοούμε τη τάξη των σύγχρονων μισθωτών που επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής είναι αναγκασμένοι να πουλάνε την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν".

 (υποσημείωση στην αγγλική έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου το 1888 από τον Ένγκελς)

και το ...διάσημο:

"Οι εργάτες δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο παρά τις αλυσίδες τους, αντίθετα έχουν να κερδίσουν ένα κόσμο ολόκληρο. Από όλες τις τάξεις που αντιτίθενται σήμερα στην αστική τάξη μόνο το προλεταριάτο είναι πραγματικά επαναστατική τάξη. Οι υπόλοιπες φθείρονται και εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, το προλεταριάτο είναι το αναγκαίο της προϊόν"

(Μαρξ , Ενγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο το 1847)

Μία μόνο διεθνής σφήνα υπάρχει στο θρησκευτικό εορτολόγιο και αυτή είναι η εργατική Πρωτομαγιά που γιορτάζεται επίσημα σε πάνω από 100 χώρες στις μέρες μας. Ο τρόπος που "γιορτάζεται", όπως και η εικόνα των απογόνων κομμάτων της Β διεθνούς που την ξεκίνησαν και σήμερα είναι κυβερνήσεις ή αξιωματική αντιπολίτευση στη Δ. Ευρώπη, μπορεί να προκαλούν θλίψη, αλλά δεν αναιρούν τη σημασία της. 


Για soundrack μια ροκ διασκευή της Διεθνούς :