έτσι η μοίρα του μας τον παρέδωσε ακέραιο (τουλάχιστον σε χρόνους)...
Ακούστηκαν πολλές κακίες γι αυτόν, κυρίως μετά τον θάνατό του, που μπορούμε εύκολα να τις προσπεράσουμε με το γνωμικό: "ψηλά βουνά βαθιές χαράδρες".
Όμως και αν ακόμη δεχτούμε όλα αυτά σαν αληθινά και τα βάλουμε στη ζυγαριά με τη σεμνή διαδρομή και τη παρακαταθήκη του στο ελληνικό τραγούδι, η ζυγαριά σίγουρα θα γέρνει στη μεριά του.
Η ζωή και το έργο του ούτε σαν περίληψη δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια φτωχή ανάρτηση. Άλλωστε δεν έχω και τέτοιο σκοπό, θέλω απλά να θυμηθούμε τον άνθρωπο, που τόσο αγαπήσαμε τις μουσικές του. Έτσι θα γράψω μονάχα πως είμαι από τους τυχερούς που μπόρεσα να τον απολαύσω στο στέκι των τελευταίων του χρόνων, το "Χάραμα" στην Καισαριανή, με τιμές μάλιστα άνετα προσιτές για τη φοιτητική φτωχο-παρέα μου της εποχής.
Θυμάμαι και θα θυμάμαι για πάντα μάλλον, πως ένα βράδυ που σαν παρέα δημιουργήσαμε μια ατμόσφαιρα ευφορίας (μη φανταστείτε και τίποτε φοβερό, κάτι που στα σημερινά χλιδάτα και ακριβά κέντρα δεν θα ήταν ούτε πταίσμα) δεχτήκαμε την παρατήρηση ενός μεγαλύτερου θαμώνα:
-Ήσυχα βρε παιδιά! Τον "δάσκαλο" ακούτε. Μια μέρα θα το λέτε στα παιδιά σας αυτό...
Ακριβώς αυτό κάνω και εγώ σήμερα, αγαπητέ άγνωστε κύριε...
Ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του για επίλογο.Από τη χρυσή εποχή της συνεργασίας του με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου: "αργοσβήνεις μόνη" ή "ο έρωτας" όπως το ξέρουν οι περισσότεροι.
Ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του για επίλογο.Από τη χρυσή εποχή της συνεργασίας του με την Ιωάννα Γεωργακοπούλου: "αργοσβήνεις μόνη" ή "ο έρωτας" όπως το ξέρουν οι περισσότεροι.
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Ιωάννα Γεωργακοπούλου και Στελλάκης Περπινιάδης ( Ντουέτο )
Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να 'χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα
Αν σε απάτησε και σε τραυμάτισε
ο έρωτας που φωτίζει τα μάτια σου
τα πανάκριβα παλάτια σου
Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει
και τ' όνειρό σου το παλιό
θα ζωντανέψει
σύνδεσμοι της ανάρτησης:
Από όλους αυτούς τους παλιούς είναι μακράν ο πιο αγαπημένος μου. Ο πρώτος εκ των κλασικών της ελληνικής μουσικής. Με έργο τεράστιας αξίας κι αξεπέραστης ποιότητας που δεν πρόκειται να ξεχαστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα, καλώδιε!
Η ιστορία λοιπόν είναι ότι ο Τσιτσάνης είχε ερωτευτεί τη γιαγιά μου στα Τρίκαλα. Και ότι την είχε ζητήσει εις γάμον. Αλλά είχε απορριφθεί εκ της οικογενείας, και είχε προτιμηθεί, αργότερα, ο παππούς μου, που ήταν δάσκαλος. Και έτσι δεν υλοποιήθηκε το σενάριο κατά το οποίο θα μπορούσα να είμαι εγγονός του Τσιτσάνη, μεγάλου, κατά την άποψή μου, έλληνα μουσικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερίζω.
Καλη μέρα και σε σένα @ Νερένια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που συμφωνούμε στις προτιμήσεις μας.
Φίλε Αντώνη, έγραφα την ίδια ώρα στη "Νερένια" και δεν είδα το σχόλιο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβερό στα αλήθεια !!
Αλλά δεν ξέρω τι να πω όμως. Για τα "δασκαλοπαίδια" λένε πως γίνονται άνθρωποι των γραμμάτων. Τα "δασκαλοέγγονα" δυό φορές άνθρωποι των γραμμάτων (όπως φαίνεται και στη περίπτωσή σου).
Για τα εγγόνια των μουσικών δεν το έχω το θέμα, αλλά δεν είναι και λίγο να λες: Ε κι αυτό ο παππούς μου το έγραψε :-)
Τα σέβη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήτσίμπα και ένα δωράκι,σκέτο ποίημα
http://stixos0.blogspot.com/2010/01/blog-post_5252.html
Να είστε καλά που τον θυμηθήκατε. Κάποτε υπήρχε μουσικός πολιτισμός σε αυτόν τον τόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μου
Το "είχα" φίλε TIKTO, αλλά πάντα ευπρόσδεκτα το δωράκια. Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΟΧΙΑ, ελπίζω ο πληθυντικός να απευθύνεται στα καλώδια, γιατί ως καλώδιο δεν τον προτιμώ. Σε ευχαριστώ.
Στο χέρι μας είναι να τον διατηρήσουμε αυτό τον πολιτισμό που βρίσκεται υπό ιδιότυπο διωγμό.
"...κι ενώ ο Τσιτσάνης τραγουδούσε καθιστός, εσύ το παίζεις μουσουργός", έγραψε κάποτε ο Σιδηρόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός σίγουρα κάτι θα ήξερε.
Μέγιστος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι ήξερε simple man...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι μόνο αυτός.Θεοδωράκης, Χατζηδάκης (έτσι πρόχειρα)είχαν εκφράσει δημόσια το θαυμασμό τους. Από κάποιες μετριότητες δέχτηκε βέλη ο Τσιτσάνης.
Την καλησπέρα μου, Φώντα!
ομορφη αναρτηση,πολύ ενδιαφέρων το σκάλισμα της ιστορίας των τραγουδιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυδείς αναμάρτητος σε αυτή τη ζωή, μου θυμίζει την ιστορία του Νικολόπουλου με τον Καζαντζίδη.
Αυτό που μένει τελίκα γάργαρο και καθαρό ειναι τα μεγάλα τραγούδια.
καλό βράδυ Δημήτρης
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα καλά σου λόγια Δημήτρη.
ΑπάντησηΔιαγραφή