κάθε μνήμη έχει το δικό της πόνο.

"μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου/ αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό"

Ένα τραγούδι μόνο για σήμερα, ένα τραγούδι με πόνο από αυτούς που δεν  είναι κατανοητοί στις μέρες μας. Κάθε μνήμη έχει το δικό της πόνο. Είναι μουσική Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου και βασίστηκε σε σημείωμα που γράφτηκε από μια μητέρα όταν συνάντησε τον λιπόθυμο από τα βασανιστήρια γιο της. Πρώτη εκτέλεση στο LP "τα τραγούδια του αγώνα" το 1976, όπου το τραγουδούσε ο συνθέτης με τη Φαραντούρη και τη Δημητριάδη. 
Εδώ τραγουδάει ο Διονύσης Τσακνής, ένας πραγματικά παρών στην εξέγερση. Πήζουμε στους γιαλαντζί παρόντες κάτι τέτοιες μέρες...

           η αυλή

Σφυρίζει στην ταράτσα η ζωστήρα
σε παίρνουν και σε πάνε στην αυλή
ξωκλήσια και νησιά χωρίς αρμύρα
δε θα θυμάσαι πια μεσ' τη ζωή

Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα 'ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ' ένα καρφί και μ' ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ

Μιλώ στη Παναγιά και τον Κριτή σου
τα χρόνια σου μετρώ με τον καημό
μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου
αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό

Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα 'ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ' ένα καρφί και μ' ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ