όταν ο κύριος Μάνος συναντάει τον κύριο Θάνο..

συνήθως είναι για καλό !

Αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα, αρχής γενομένης με τα τροπάρια για φονιάδες. Συμβαίνει και με τον "Άμλετ της σελήνης"από τον ομότιτλο δίσκο. Αξίζει με την ευκαιρία την προσοχή μας και ο άλλος Άμλετ του δίσκου. Αυτός της βροχής.

Τον πρώτο Άμλετ τον άκουσα ξανά τις προάλλες εποχούμενος , από μουσικό σταθμό. Ο παραγωγός έκανε μια μεγάλη εισαγωγή, τι ωραίο τραγούδι, πόσο όμορφα το λέει ο Θηβαίος, και ενώ έπεφταν οι πρώτες νότες το θυμήθηκε : Αα !!( επιφώνημα) στιχουργός είναι ο Μάνος Ελευθερίου.Έτσι! στο παρεμπιπτόντως...
Πολλοί έντεχνοι και άτεχνοι παραπονιούνται ότι φρίκαραν με τον ποιητή με αφορμή την ιστορία με τον Ψινάκη. Έλεος όμως. Μεγαλώνουμε σιγά σιγά και πρέπει να πάψουμε να αισθανόμαστε συνδιαχειριστές του έργου, της ζωής, ακόμη και των απόψεων των δημιουργών που αγαπάμε. Σαββόπουλος , Θεοδωράκης ήταν από τα τελευταία θύματα αυτού του ποιοτικού λάιφ στάιλ-ισμού(έκανα κομμάτια τη λέξη για να μη την μπερδέψετε με τον σταλινισμό συντρόφια).Δεν ξέρω αν και ο συμπαθής παραγωγός του κράταγε μούτρα.

Ξέρω ότι ο Μάνος Ελευθερίου δεν πρόκειται να απαντήσει σε κανέναν τους για το θέμα.Για χρόνια μιλάει με τη δουλειά του, κυρίως. Ξέρω επίσης ότι είναι ποιητής. Τουλάχιστον. Στιχουργός είναι και ο Φοίβος ,παιδιόθεν μάλιστα , όπως λέει.
Αρκετά όμως.Άμλετ ο 1ος.Στίχοι, βίντεο , κομπλέ. Καλή ακρόαση..

Ο Άμλετ της σελήνης

ποίξση: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές