"εγώ, όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος..."

βροχή επιστροφής  (Κική Δημουλά)

M.C.Escher:"Puddle"

"Είσαι μες την αλμύρα και τ’ αλάτια
από τότε που ήμουνα θάλασσα."

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω

θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος

Έβρεξε δω λιγάκι.

Δοκιμαστικά σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.
Όπως χτυπάνε κάθε τόσο ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,

αν λειτουργεί καλά ο τρόμος του πολέμου.

Ελάχιστη βροχή,
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του
το χώμα τη σταγόνα
-καθώς δοκιμαστής κρασιών-
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά
παραπονιάρα να τριφτεί
πάνω στα περιβόλια.

Δέναν οι παραθεριστές
στις σχάρες των αυτοκινήτων την Αθήνα,
μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν.
Πεθαίναν απ’ τη ζήλια τους τα σπίτια
κοιτώντας τα τροχόσπιτα
στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου.
Απ’ τ’ ανοιχτά παραθυράκια τους,
μικρά όσο ένα σάντουιτς ματιάς,
κουρτινάκια φτερακίζαν κατά έξω,
νάιλον γλάροι εμπριμέ, δεμένοι.
Λοξά στημένη
νανούριζε τα τέλια της
μια κιθάρα ηλιοκαμένη.

Ευτυχώς βελτιώθηκε
το βιοτικό επίπεδο της βάρκας.
Γίνανε βάρκες κατοικίδιες
-αστυφιλία των σκαριών.
Αστραφτερές, εξωλέμβιες,
πάνω στα τρέιλερ κουρνιασμένες,
ακολουθούν τ’ αφεντικά τους,
σκυλάκια ράτσας
χωρίς καθόλου τρίχωμα θαλάσσης.
Γαύροι πηδάνε κατά πάνω,
μια τελευταία ασημένια περιέργεια.

Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά
γι’ αυτό το "προς το τέλος".
Αν έχει ξαστεριά
θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.

Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο.
Μήπως και ξαναβρέξει.
Να σε ξεπλύνω λίγο.
Είσαι μες την αλμύρα και τ’ αλάτια
από τότε που ήμουνα θάλασσα.

από τη συλλογή "το τελευταίο σώμα μου"

σχετικοί σύνδεσμοι :

Η ποίηση είναι διά βίου διαδηλώτρια. (συνέντευξη της ποιήτριας στην Καθημερινή)

"τηλεγράφημα επείγον"

"γιαλό γιαλό"

απώλειες...

αλλήλων τα βάρη (Κική Δημουλά)

Να βρέχει θέλω όταν.
Όχι δυνατά.
Μίζερα να βρέχει, αποτυχημένα
όχι παραπάνω από σταγόνες

σαν εκείνες που συμπαραστάθηκαν
σε κάθε λιγοστό σημείο της ζωής μου

σταγόνες θέλω να μεταφέρουν
στον ώμο τους με ευλάβεια
όλων μαζί των μεγάλων θλίψεων
τη μικροσκοπική σωρό

αντί λουλούδια άγριες σταγόνες του αγρού
θέλω να με οδηγούν προφυλαγμένη
απ'  τις θανατηφόρες λακκούβες 
της μακαρίας οδού

όπως προφύλαξα κι εγώ τη μικρότητά τους
μην πνιγεί
σε μεγάλο ονείρων κατακλυσμό

 από τη συλλογή: "Τα εύρετρα".  (Ίκαρος Μάιος '10)

σχετικές αναρτήσεις:

• Ο πληθυντικός αριθμός 

• βαθεία αύλαξ

• Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή της παρέας: Η σάρκα.

  
  

  (όλες με την ετικέτα Κική Δημουλά εδώ )

"Φαίνετ' απ' τη ζωή μου / πέρασε πίστη κάποτε."

φωτογραφία 1948 (Κική Δημουλά)

00

Κρατώ λουλούδι μάλλον. 

Παράξενο. 

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου 

πέρασε κήπος κάποτε. 

Στο άλλο χέρι 

κρατώ πέτρα. 

Με χάρη και έπαρση. 

Υπόνοια καμιά 

ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις, 

προγεύομαι άμυνες. 

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου 

πέρασε άγνοια κάποτε. 

Χαμογελώ. 

Η καμπύλη του χαμόγελου, 

το κοίλο αυτής της διαθέσεως, 

μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο, 

έτοιμο. 

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου 

πέρασε στόχος κάποτε. 

Και προδιάθεση νίκης. 

Το βλέμμα βυθισμένο 

στο προπατορικό αμάρτημα: 

τον απαγορευμένο καρπό 

της προσδοκίας γεύεται. 

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου 

πέρασε πίστη κάποτε. 

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο. 

Φοράει στολή δισταγμού. 

Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι 

σύντροφός μου ή καταδότης. 

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου 

πέρασ' επάρκεια κάποτε. 

Συ δε φαίνεσαι. 

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο, 

για να 'χω σταθεί στην άκρη του 

κρατώντας λουλούδι 

και χαμογελώντας, 

θα πει πως όπου να 'ναι έρχεσαι. 

Φαίνετ' απ' τη ζωή μου 

ζωή πέρασε κάποτε.

από τη συλλογή: "Το λίγο του κόσμου" 1971

 

σχετικές αναρτήσεις:

• Ο πληθυντικός αριθμός 

• βαθεία αύλαξ

• Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή της παρέας: Η σάρκα.

πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο...

βαθεία αύλαξ (Κική Δημουλά)
ττ

 "The chosen one" σύνθεση του Ben Goossens

"Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι/στο πάνω πάνω ράφι/ που δεν φτάνω."

Καληνύχτα…
Με κούρασε πολύ η Κυριακή.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Με κούρασε κι αυτός ο γάμος «στις οκτώ»,
ο λόγος ο αμετάφραστος έσονται εις σάρκα μίαν-
κορίτσι πάλι η σκέψη, και ταξίδευε
μ’ άσπρα ανοιχτά σεντόνια.

Κι ύστερα όλα αυτά τα Κολωνάκια που κατέληξα
μεγάλωσαν την κούραση.
Μπορεί να έφταιγε ο καιρός,
κάτι σαν φθινοπωρινός
και λίγο σαν χαμένος.
Μπορεί να φταίξανε
οι νέες και οι έφηβοι.
Ως σημαιούλες υπερχρόνου εορτάζοντος
περνούσαν, όπως περνούσα κάποτε,
και με κούρασαν.
Αλλά και αυτά των κυριών τ’ άρρωστα μάτια –
τα μάτια αρρωσταίνουνε βαριά
όταν θέλουν να δουν τι είναι πίσω από άλλα μάτια.
Είδα να ΄χουν πιαστεί σε κάποιο δίχτυ νοσταλγίας
που το τραβούσαν σκοτεινοί στην πρόθεση ψαράδες-
καιροί αλιείς.

Αδιέξοδες κυρίες…
Είδα, όπου πηγαίνει η ώρα τους, να βρέχει.

Εκείνο το εις σάρκαν μίαν
ακόμη δεν μου επέστρεψε τη σκέψη-
κορίτσι ακόμη η σκέψη, ταξιδεύει
μ΄ άσπρα ανοιχτά σεντόνια.
Αλλού εγώ και αλλού η σκέψη,
μεγάλη πάντα κούραση.
Με κούρασε πολύ αυτό το "πάντα".

Κάποιος μιλάει δίπλα μου για ασκήσεις , θαρρώ
"βαθεία αύλαξ" λέει.
Ναι. Βαθεία αύλαξ από τη συλλογή
Καληνύχτα.

Πικρίζει ο Λυκαβηττός μέσα στο βλέμμα.
Με κούρασε πολύ αυτή η γεύση,
κι αυτά τα δέντρα που βαδίζουν μόνα τους
κάτω από φυλλορροημένες συναντήσεις.

Καληνύχτα.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι
που δεν φτάνω.

από τη συλλογή "το λίγο του κόσμου" 1971

η ποιήτρια το διαβάζει εδώ

 σχετικές αναρτήσεις :

• ο πληθυντικός αριθμός
• τα πάθη της βροχής
• οι αποδημητικές καλημέρες

περισσότερα στην ετικέτα : Κική Δημουλά, εδώ

" αν δε θυσιαστεί η αδυναμία δε δοξάζεται η υπεροχή"

Άμπωτις (Κική Δημουλά)

 Ω αναφαίρετη από μέσα μου 

θάλασσα

δε με ξαφνιάζει πια

κανένα γνωστό που σαν άγνωστο μοιάζει

είδα 

την τρέλα να πεθαίνει λογικά

την απότομη, την πιο επικίνδυνη στροφή

να τη συνθλίβει σα γιατί

μια ευθεία

σώματα εκτενή πιο ωραία 

κι από τη χίμαιρα

να μικραίνουν 

πιο λυπημένα κι απ' τη στιγμή είδα

από την πρώτη σειρά

να 'χουμε σπρωχτεί στην τελευταία

δε βλέπαμε τίποτα

καθότανε μπροστά μας

εκείνη η νταρντάνα η αλλαγή

φέτος το καλοκαίρι

είδα και σένα θάλασσα

με την αλλαγή παρέα

και όταν άπλωσα

να σε αγκαλιάσω με λαχτάρα

όπως πάντα

μα τώρα αδύναμη, και φοβισμένη

γιατί το ένιωθα

πως είχε αλλάξει στάθμη κι ο βυθός μου

κοντά μου στον αφρό είχε ανέβει

όρμησες θάλασσα 

με τα δυό σου κύματα να με πνίξεις

γελούσα μετά θυμόμουν 

πόσο πολύ με έτρεμες

τότε απέραντη που ήμουν

μη με σφίγγεις τόσο θα με πνίξεις

φώναζες και με παρακαλούσες

δε σε παρεξηγώ, θάλασσα

νόμος

αν δε θυσιαστεί η αδυναμία

δε δοξάζεται η υπεροχή

Κική Δημουλά από την τελευταία της συλλογή: "Τα εύρετρα".  (Ίκαρος Μάιος '10). 

σύνδεσμοι :

 "όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέμβρης, έλεγε ο Αύγουστος" 

Η ποίηση είναι διά βίου διαδηλώτρια. (συνέντευξη της ποιήτριας στην Καθημερινή)

"τηλεγράφημα επείγον"

"γιαλό γιαλό"

"από τότε πόσες θερινές παραστάσεις χειμώνιασαν..."

Θερινές παραστάσεις (Κική Δημουλά)

"Θάλασσα" του Κ.Τσόκλη

Πετσέτα θαλάσσης.

Βελούδινα απορροφούσε η υφή

το λιτό αφέγγαρο σχέδιο

στα μαυρόασπρα νερά της

το γαλήνιο σκαμπανέβασμα

μιας ακινησίας

έριχνε δίχτυα-ρόμβους

πλεγμένα ακανόνιστα

από νήμα

αφρώδους νοερού κυματισμού

την είχες απλώσει στην άμμο

μιας θάλασσας κοντινής

στην Επίδαυρο

πόσα χρόνια πίσω

από τότε πόσες θερινές παραστάσεις

χειμώνιασαν

πόσα χρόνια γεμάτα κόσμο

που κατέβηκε

τι ωραία πετσέτα σού έλεγα

προσπαθώντας να ξεμπλέξω το χέρι μου

απ' των διχτυών τη σαγήνη που είχε

πιαστεί

πάρ' τη, σ' τη χαρίζω

την τίναξες με δύναμη

την άμμο ασ' τη

την παίρνεις άλλη φορά

είπες

Κική Δημουλά από την τελευταία της συλλογή: "Τα εύρετρα".  (Ίκαρος Μάιος '10). 

σύνδεσμοι :

         "όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέμβρης, έλεγε ο Αύγουστος" (Κ. Δημουλά)

Η ποίηση είναι διά βίου διαδηλώτρια. (συνέντευξη της ποιήτριας στην Καθημερινή)

Κική Δημουλά: Φαροφύλακας σ' ομόκεντρα νερά. (ΑΥΓΗ)

"γιαλό γιαλό" (Κική Δημουλά)

τηλεγράφημα επείγον

Βάρκα ελήφθη
κουπί και θάλασσα όχι.
Αμέλησες ή τα έκλεψε η ίδια
η μεταφορική τους σημασία;

Ποίημα ή λιτή απορία των ημερών; Είναι Κική Δημουλά από την τελευταία της συλλογή: "Τα εύρετρα".  (Ίκαρος Μάιος '10). Ο πίνακας είναι ελαιογραφία του Ν. Αρδάμη.

σύνδεσμοι :

Η ποίηση είναι διά βίου διαδηλώτρια. (συνέντευξη της ποιήτριας στην Καθημερινή)

Κική Δημουλά: Φαροφύλακας σ' ομόκεντρα νερά. (ΑΥΓΗ)

γιαλό γιαλό (Κική Δημουλά)

Κική Δημουλά. μία ποιήτρια αυτοβιογραφείται

και είναι σύντομη και σεμνή

"Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει , αφού γραφτεί, να μείνει επ' αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης. Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου.

Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ' έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα.

Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931. Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το "παιδί θαύμα". Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο "πρέπει να εργαστείς", και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια.

Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή Άθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης.

Αυταπαρνητική, παραχωρήθηκα στο ρόλο της μητέρας και με τρυφερή γενναιότητα άκουσα να προσφωνούμαι "γιαγιά". Κυλώ τώρα με ψυχραιμία και χωρίς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ΄ αυτές τις νέες παρακαμπτήριες του αίματός μου. Κυλώ και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα.

Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής.

Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ' ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής.Τόσο μεταχειρισμένη και υπηρεσιακή είναι η ανάμειξή μου στη δημιουργία. Φύσει ολιγογράφος, εξέδωσα οκτώ ποιητικές συλλογές μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια. Η σημασία τους είναι ακόμα συμβατική. Είναι γραμμένη στη λίστα αναμονής των μεγάλων επερχόμενων κυμάτων του μετα-κριτή χρόνου."

" Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.", γράφει στο ποίημα που ακολουθεί.

Ὑποκατάστατο

Σκορπίζουν

τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.

Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν

ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ

πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς

χαράκωμα ἡ λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο.

Στρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα

ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις.

Ἂς παραδοθεῖ.

Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.

Ἐξαπλώθηκε ὅπου βρῆκε ἄμαχη ἐπιφάνεια

ἀποδεκατισμένη αἴσθηση πρόθυμη γιὰ γαλήνη.

Ἀνεμίζει στῶν βλεμμάτων τὰ ὑψώματα

ὄχι σὰν ἔθιμο ἀδρανὲς μελαγχολικὸ

μὰ ὡς γενναῖος συκοφάντης τῆς ἀπώλειάς σου.

Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε

ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ

ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα

ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα

ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση

κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Μνήμη καὶ παρὸν πρέπει νὰ κρυφτοῦν

ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποὺ καὶ ποὺ καμιὰ τουφεκιὰ ἀμυδρὴ

Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ λύπη

ἂς παραδοθεῖ.

Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε

εἶναι ἡ ἀπουσία μας. 

από τη συλλογή "χαίρε ποτέ" 

τα πάθη της βροχής (Κική Δημουλά)

"..οι λέξεις φταίνε. αυτές ενθάρρυναν τα πράματα ν' αρχίσουν σιγά σιγά να συμβαίνουν..."

Richard Cartwright: "Swimming in the Rain" 

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα

και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

από τη συλλογή : "Το λίγο του κόσμου". 1971

Οι αποδημητικές "Καλημέρες" (Κική Δημουλά)

Egon Schiele: " Autumn Sun"

Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορρόη.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,
η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται δια βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ό, τι αναρωτιόμουν πέρυσι:
"ποιός ξέρει τ' άλλο μου φθινόπωρο;".
Καιρός να γίνεις "τ' άλλο μου φθινόπωρο".
Άρχισε ψύχρα.
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

από τη συλλογή : "Το λίγο του κόσμου". 1971

όταν θα μεγαλώσω θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος. (Κική Δημουλά)

βροχή επιστροφής

M.C.Escher:"Puddle"

"Είσαι μες την αλμύρα και τ’ αλάτια
από τότε που ήμουνα θάλασσα."

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω

θα γίνω Σεπτέβρης, έλεγε ο Αύγουστος

Έβρεξε δω λιγάκι.

Δοκιμαστικά σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.
Όπως χτυπάνε κάθε τόσο ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,

αν λειτουργεί καλά ο τρόμος του πολέμου.

Ελάχιστη βροχή,
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του
το χώμα τη σταγόνα
-καθώς δοκιμαστής κρασιών-
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά
παραπονιάρα να τριφτεί
πάνω στα περιβόλια.

Δέναν οι παραθεριστές
στις σχάρες των αυτοκινήτων την Αθήνα,
μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν.
Πεθαίναν απ’ τη ζήλια τους τα σπίτια
κοιτώντας τα τροχόσπιτα
στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου.
Απ’ τ’ ανοιχτά παραθυράκια τους,
μικρά όσο ένα σάντουιτς ματιάς,
κουρτινάκια φτερακίζαν κατά έξω,
νάιλον γλάροι εμπριμέ, δεμένοι.
Λοξά στημένη
νανούριζε τα τέλια της
μια κιθάρα ηλιοκαμένη.

Ευτυχώς βελτιώθηκε
το βιοτικό επίπεδο της βάρκας.
Γίνανε βάρκες κατοικίδιες
-αστυφιλία των σκαριών.
Αστραφτερές, εξωλέμβιες,
πάνω στα τρέιλερ κουρνιασμένες,
ακολουθούν τ’ αφεντικά τους,
σκυλάκια ράτσας
χωρίς καθόλου τρίχωμα θαλάσσης.
Γαύροι πηδάνε κατά πάνω,
μια τελευταία ασημένια περιέργεια.

Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά
γι’ αυτό το "προς το τέλος".
Αν έχει ξαστεριά
θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.

Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο.
Μήπως και ξαναβρέξει.
Να σε ξεπλύνω λίγο.
Είσαι μες την αλμύρα και τ’ αλάτια
από τότε που ήμουνα θάλασσα.

από τη συλλογή "το τελευταίο σώμα μου"

γιαλό-γιαλό (Κική Δημουλά)

M.C. Escher:"Symmetry"

Φεγγάρι ρυμουλκεῖ κρουαζιερόπλοιο
κάτασπρο φουσκωτό, δαντελωτὰ παραθυράκια
κεντημένο σὰ νυφικὸ φυγῆς γεροντοκόρης
μὲ ρυμουλκούμενο νυμφίο.

Μὲ τὴν εὐκαιρία
ἀνασηκώνομαι στὶς μύτες τῶν καιρῶν
ἐδῶ, στὶς ἐπιχωματώσεις τῶν κυμάτων
νὰ ἀνελκύσω ὅλα ἐκεῖνα τὰ ταξίδια
τὰ ἐπιβατηγὰ
ποῦ φόρτωσα μὲ θέλω καὶ μὲ κάρβουνο.

Ταξίδια ἐπιβατηγὰ
μὲ σένα μὲ σένα μαζί σου μὲ σᾶς
ἀνάλογα ποῦ φύσαγε οὔριος ἀχυρώνας.

Μὲ σένα εὐγενέστατε ἱππότη, ἀντικατοπτρισμέ.
Μαζί σου ἐπιθυμία παράνομη — λαθροκυνηγὸς
τοῦ ἄγριου ἐαυτοῦ σου.

Ἂν καὶ θεαματικὰ ἐξοπλισμένη
μὲ τὰ πιὸ τέλεια περισκόπια αἰθρίας
θέλησα νὰ φύγω καὶ μαζὶ σὰς σύννεφα

—εἴσαστε τότε μόνο πειραχτήρια τῆς μορφῆς σας—
φοβέρες γιὰ νὰ τρῶνε τὸ φαΐ τους
οἱ ἀνόρεχτες ἐλπίδες —ὅλο κρυφοτρῶνε—
περαστικὲς φωλιὲς
γιὰ νὰ κλωσσάει ἢ βροχὴ τὴ μουσική της.

Καὶ μὲ σένα Εὐριδίκη.
Ἀλλὰ τί λογικὸς ἐκεῖνος ὁ Ὀρφέας.
Οὔτε μιὰ φορὰ δὲν γύρισε νὰ κοιτάξει πίσω
ἡ ἀνυπομονησία του.

Ὢ μῦθοι, περοῦκες τόσο φυσικὲς
γιὰ φαλακροὺς ἄνεμους.

Καὶ μαζί σου ἀπόβροχο, ἀλητάκι τῆς ὄσφρησης.
Ὅλο νὰ ἑτοιμάζει ἡ μυρωδιά σου τὶς βαλίτσες μου
κι ἐσὺ νὰ ἐρωτοτροπεῖς με τὴν ἀπόσβεσή σου.

Ἄ, τί ταξίδι φόρτωσα
γεμάτο περιπέτεια μαζί σου Ἐλευθερία.
Θὰ πηγαίναμε στὴ ζούγκλα σου, βαθιὰ
νὰ κυνηγήσουμε ἄγριες ἁλυσίδες.
Ὅμως ἐσὺ μακρύτερα ἀπ᾿ τὸ θρύλο σου δὲν πᾶς.
Μόνο ἐκδρομοῦλες μονοήμερες σὲ πανὸ καὶ μέθη
— γιαλὸ-γιαλὸ ἡ ὑπενθύμισή σου.

Ὡραῖα ποὺ θὰ φεύγαμε φοβιτσιάρες ἄγκυρες.

Τελικὰ μαζί σου.
Τὸ πιὸ ἀνεμπόδιστο, φιλαπόδημο
ἀποθησαυριστικὸ ταξίδι ἀφοσιωμένο
μαζί σου τὸ ἀποτόλμησα Ἀκατόρθωτο
κι ἀκόμα νὰ τελειώσει.

Δαπανηρὴ ἰδέα ὁ βίος.
Ναυλώνεις ἕναν κόσμο
γιὰ νὰ κάνεις τὸ γύρο μιᾶς βάρκας.

από τη συλλογή "Χαῖρε ποτέ" του 1988

γη των απουσιών (Κική Δημουλά)

Πέτρου Ζουμπουλάκη: "τοπίο"

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἠσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

---

Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
μιὰ ἄλλη ἅπλα,
ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.

Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
ψιθυριστή,
ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.

Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.

Ο πληθυντικός αριθμός ( Kική Δημουλά )

Ο έρωτας

όνομα ουσιαστικόν

πολύ ουσιαστικόν,

ενικού αριθμού,

γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός:

οι φόβοι.

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,

κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού,

μόνον ενικού αριθμού

και άκλιτη.

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,

όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,

ενικός αριθμός.

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.

Η ποιήτρια το απαγγέλλει εδώ

" κονιάκ μηδέν αστέρων "

ανακαίνιση σήμερα ! ας θυμηθώ λοιπόν και πως ήταν τα εγκαίνια του blog πριν  ένα μήνα περίπου...

P.Picasso "λουόμενοι"  

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

Κική Δημουλά φυσικά , που το διαβάζει εδώ

Τὸ σπάνιο δῶρο

Καινούργιες θεωρίες.

Τὰ μωρὰ δὲν πρέπει νὰ τ᾿ ἀφήνετε νὰ κλαῖνε.

Ἀμέσως νὰ τὰ παίρνετε ἀγκαλιά. Ἀλλιῶς

ὑπόκειται σὲ πρόωρη ἀνάπτυξη

τὸ αἴσθημα ἐγκατάλειψης ἐνηλικιώνεται

ἀφύσικα τὸ παιδικό τους τραῦμα

βγάζει δόντια μαλλιὰ νύχια γαμψὰ μαχαίρια.

Γιὰ τοὺς μεγάλους, οὕτως εἰπεῖν τοὺς γέροντες

«ὅ,τι δὲν εἶναι ἄνοιξη εἶναι γερόντιο πιά»

ἰσχύουν πάντα οἱ παμπάλαιες ἀπόψεις.

Ποτὲ ἀγκαλιά. Ἀφῆστε τους νὰ σκάσουνε στὸ κλάμα

μέχρι νὰ τοὺς κοπεῖ ἡ ἀνάσα

δυναμώνουν ἔτσι τὰ ἀποσιωπητικά τους.

Ἂς κλαῖνε οἱ μεγάλοι. Δὲν ἔχει ἀγκαλιά.

Γεμίστε μοναχὰ τὸ μπιμπερό τους

μὲ ἄγλυκην ὑπόσχεση «δὲν κάνει νὰ παχαίνουν

οἱ στερήσεις» πὼς θά ῾ρθει μία καὶ καλὴ

νὰ τοὺς ἐπικοιμήσει λιπόσαρκα

ἡ ἀγκαλιὰ τῆς μάνας τους.

Βάλτε κοντά τους τὸ μηχάνημα ἐκεῖνο

ποὺ καταγράφει τοὺς θορύβους τοῦ μωροῦ

ὥστε ν᾿ ἀκοῦτε ἀπὸ μακριὰ

ἂν εἶναι ρυθμικὰ μοναχικὴ ἡ ἀναπνοή τους.

Ποτὲ μὴ γελαστεῖτε νὰ τοὺς πάρετε ἀγκαλιά.

Τυλίγονται ἄγρια

γύρω ἀπ᾿ τὸν σπάνιο λαιμὸ αὐτοῦ τοῦ δώρου,

θὰ σᾶς πνίξουν.

Τίποτα. Ὅταν σᾶς ζητᾶνε ἀγκαλιὰ

μολὼν λαβὲ μωρό μου, μολὼν λαβὲ νὰ ἀπαντᾶτε.

( της Κικής Δημουλά )

μια Κυριακή μετά...

Καληνύχτα...
Με κούρασε πολύ η Κυριακή.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο
............................
Μπορεί να έφταιγε ο καιρός,
κάτι σαν φθινοπωρινός
και λίγο σαν χαμένος.
Μπορεί να φταίξανε
οι νέες και οι έφηβοι.
Ως σημαιούλες υπερχρόνου εορτάζοντος
περνούσαν, όπως περνούσα κάποτε,
και με κούρασαν.
( απο το βαθεία αύλαξ της Κικής Δημουλά )

και επειδή δεν λέει να τεμαχίζουμε τέτοια ποιήματα :

http://www.youtube.com/watch?v=KysFn_EUBgo