φωτογραφία 1948 (Κική Δημουλά)
00
Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.
Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.
Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.
Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασ' επάρκεια κάποτε.
Συ δε φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να 'χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να 'ναι έρχεσαι.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.
από τη συλλογή: "Το λίγο του κόσμου" 1971
σχετικές αναρτήσεις:
Φίλε καλώδιε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου ευχόμαστε Καλή Χρονιά με Υγεία και Χαρά! Ψηλά τη σημαία! ;-)
Τα λέμε
Καλή μέρα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ και ανταποδίδω τις καλύτερες ευχές μου.
Η σημαία σας δε χρειάζεται την ευχή μου-διαρκώς ψηλά τη βλέπω ! -:)
Τι φοβερό...μέρες σαν αυτές όλοι οι "διανοούμενοι" να σιωπούν εκκωφαντικά.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω φίλε/η πως η σιωπή είναι μόνο των διανοουμένων. Πρακτικά όλοι μας λίγο πολύ σιωπούμε. Το να γράψεις ή να πεις κάτι δεν αρκεί στις μέρες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση για όλη αυτή τη φρίκη που ζούμε πρέπει κάποτε να σταματήσουμε να δείχνουμε ενόχους και συνυπεύθυνους γύρω μας και να κοιτάξουμε με τόλμη τη μούρη μας στον καθρέφτη.
Ποιός αλήθεια είναι ικανοποιημένος με όσα έκανε ή κάνει ;