σήμερα αλλάζουμε χρόνο, για όσους δεν το πρόσεξαν...

όπως συμβαίνει κάθε 365 ( άντε νάναι 366 )  μέρες

ό,τι και να μας συμβαίνει. 

Ακόμη και το χειμώνα της μεγάλης πείνας το '41-'42, κάποιοι στην Αθήνα μπορούσαν να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου, ανάμεσα σε ανθρώπους που πέθαιναν από πείνα. 

Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν στο δρόμο σκελετωμένοι, δεν έχουμε στρατιωτική κατοχή, ενώ τότε και ο χειμώνας, αντίθετα με το φετινό μας, ήταν πολύ βαρύς.

Ας γιορτάσουμε παιδιά, κατά το άσμα της ημέρας.

Το 2013 έρχεται.....

Χειμώνας 1942 (Μανόλης Αναγνωστάκης)

Ξημέρωσεν ο δείχτης πάλι Κυριακή.

Εφτά μέρες

Ἡ μια πάνω απ᾿ τὴν άλλη

Δεμένες

Ὁλόιδιες

Σα χάντρες κατάμαυρες

Κόμπο λογιών του Σεμιναρίου.

Μια, τέσσερις, πενηνταδυό.

Έξι μέρες όλες για μία

Έξι μέρες αναμονή

Έξι μέρες σκέψη

Για μία μέρα

Μόνο για μία μέρα

Μόνο για μίαν ώρα

Ἀπόγευμα κι ήλιος.

Ώρες

Ταυτισμένες

Χωρίς συνείδηση

Προσπαθώντας μία λάμψη

Σε φόντο σελίδων

Με πένθιμο χρώμα

Μια μέρα αμφίβολης Χαράς

Ίσως μόνο μίαν ώρα

Λίγες στιγμές

Το βράδυ αρχίζει πάλι η αναμονή

Πάλι μίαν βδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό

Σήμερα βρέχει απ᾿ το πρωί.

Ένα κίτρινο χιονόνερο.

σχετικοί σύνδεσμοι :

• "κάθε πρωί καταργούμε τα όνειρα..." 
• "κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει / όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα."