"αντάρτης, κλέφτης, παληκάρι, πάντα είν' ο ίδιος ο λαός"

ήταν, για να είμαστε ακριβείς...

Τότε που η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη έγραφε τον ύμνο του ΕΛΑΣ, απ' όπου και ο στίχος.

Σήμερα ο ίδιος λαός απουσιάζει.

Η ιδιότυπη κατοχή αντιμετωπίζεται τουλάχιστον μοιρολατρικά. Κανείς μας σήμερα δεν περιμένει να δει αντάρτες ή "κλέφτες και αρματολούς", αλλά μερικά παλικάρια θα τα χρειαζόμασταν.


Ξεραΐλα όμως, γενικώς. Πρόβα αντάρτικου υπάρχει μονάχα στο ταραγμένο μυαλό του α αντιπροέδρου της κατοχικής κυβέρνησης, ενώ και τα παλικάρια έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα.

Να δούμε...

Γιατί η ιστορία πάντα έγραφε με τους δικούς της χρόνους το νωρίς και το αργά.

Ένα παλικάρι είκοσι χρονώ (παραδοσιακό)

Ένα παλικάρι είκοσι χρονώ
Τ' άρματα του δώσαν για τον πόλεμο

Πόλεμο δεν βρήκε πίσω γύρισε
Στα μισά του δρόμου νεροδίψασε

Έσκυψε να πιει νερό στο Γιουλ μπαξέ
Εκεί μία σφαίρα τόνε λάβωσε

Σύρε πες στην μάν μ' την μπαμπόγρια
Και στην αδερφή μου την καλόγρια

Θέλει ας βάλει μαύρα θέλει ας παντρευτεί

μένα με σκοτώσανε στο Γιουλ Μπαξέ 

οι σύνδεσμοι της ανάρτησης :

• Ο ύμνος του ΕΛΑΣ
• 27 Απρίλη (του '41 όμως). Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί