ανήσυχα βράδια του Αυγούστου

"remember when you were young..."

Μνήμες...

Ίσως σε μερικά χρόνια η ψηφιακή μας εποχή τις ονομάσει : multimedia αρχεία του εγκεφάλου, ή κάτι τέτοιο.

Προσώρας εξακολουθούμε να τις λέμε προσωπικές μνήμες. Προσεκτικά αποθηκευμένες σε κάποια άκρη του μυαλού μας, συνήθως περιέχουν εικόνες, ήχους,  τόπους και άλλα. Ανακαλούνται με ακατανόητους μηχανισμούς για να θεραπεύσουν πάσα νόσο και για να συνεργήσουν στις μικρές μας δραπετεύσεις. 

Αισθάνομαι τυχερός που σεβάστηκα και κράτησα μόνο στη μνήμη μια μαγική ανατολή της Αυγουστιάτικης πανσέληνου μέσα από το Λιβυκό. Δεν τη φυλάκισα στο φακό της Λούμπιτελ, και στη συνέχεια σε μια ξεθωριασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία, κι έτσι  μπορώ να τη θυμάμαι τώρα όπως θέλω και να ακούω τους ήχους που θέλω. Τα παιδιά του ''Πολύφημου" διάλεξαν, ή απλά έτυχε να παίζει, τη θεϊκή εισαγωγή από το "Shine on you crazy diamond "  των Pink Floyd που έδεσε απίστευτα με την εικόνα. Όμως οι μνήμες έχουν και αυτό το πλεονέκτημα: να αλλάζουν και τους ήχους, αν το θελήσεις.  

Μνήμες από όμορφα και ανήσυχα βράδια παρελθόντων  Αυγούστων...

Έρχονται κάθε που γεμίζει πάλι το φεγγάρι του Αυγούστου και όχι μόνο τότε. Τα βράδια πλέον είναι μερικές φορές  δύσκολα και με ένα άλλο τρόπο ανήσυχα. Χρειάζονται σπρώξιμο για να τσουλήσουν.

 Το "Shine on you crazy diamond " είναι ένα από τα αριστουργήματα των Floyd. Δε χρειάζεται να το αλλάξω. Το κομμάτι έχει δεθεί στη μνήμη  με την πανσέληνο του Αυγούστου, και τα βινύλια των Floyd έλιωσαν το ένα μετά το άλλο στο πικ απ μου. Ακούγεται καλύτερο  από μια τσάρκα στους φεγγαροφωτισμένους  αρχαιολογικούς χώρους.

Γράφτηκε για το Syd Barrett. 

Σύμφωνα με όσα διηγούνται οι Floyd-στο βιβλίο "A Saucerful of Secrets. The Pink Floyd Odyssey" του Nicolas Schaffner-τη μέρα  που μπήκαν στο στούντιο για να ακούσουν ολοκληρωμένο  το άλμπουμ "Wish You Were Here" (Ιούνιος του '75) ένας παχύς, φαλακρός άγνωστος  τριγυρνούσε  έξω. Φορούσε μια λευκή καμπαρντίνα και είχε ξυρίσει τα φρύδια του. Ο Roger Waters  και ο David Gilmour  μόλις που αναγνώρισαν  τον Barrett, το μουσικό που ουσιαστικά είχε ιδρύσει την μπάντα και είχε επινοήσει τον ήχο της κιθάρας που χαρακτήρισε την πρώιμη "ψυχεδελική" εποχή των Floyd, για να χαθεί στη συνέχεια στον κόσμο του  LSD. Ο μόνος διάλογος που έγινε ανάμεσά τους αφορούσε τα περιττά κιλά του.

-"Έχω ένα μεγάλο ψυγείο, και τρώω συνέχεια παϊδάκια", τους είπε ο Barrett-και έφυγε χωρίς ν' ακούσει το "Shine on you Crazy Diamond", που είχε γράψει ο Waters για αυτόν και την αυτοκαταστροφική του πορεία. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν οι Floyd, όπως διαβάζουμε στο ίδιο βιβλίο.

Ροκ μύθοι, που συνόδευαν τα μεγάλα γκρουπ της εποχής, ή πραγματικότητα δεν έχει και μεγάλη σημασία. Το κομμάτι, όπως και ολόκληρο το άλμπουμ, έμειναν για τα καλά στη μνήμη μας για κάθε χρήση.

"come on you painter, you piper, you prisoner, and shine!" λοιπόν:

 

σύνδεσμοι της ανάρτησης

• Syd Barrett
• Pink Floyd

(τα επίσημα sites) 

• ανοιχτοί οι αρχαιολογικοί χώροι για την πανσέληνο