"η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί."

όταν μας κουνάνε το δάχτυλο τους, ξέρουμε και εμείς να τους δείχνουμε το μεσαίο μας

Το έκαναν οι παππούδες μας, το έκαναν οι γονείς μας, ήρθε η ώρα να το κάνουμε κι εμείς.

Τώρα τι σόι ώρα ήρθε, ας μη λέμε ακόμα μεγάλες κουβέντες, κι ας αφήσουμε στους ιστορικούς του μέλλοντος τις άσκοπες συγκρίσεις με άλλες εποχές. 

Το σίγουρο είναι ότι αυτές τις ώρες και τις μέρες θα τις θυμόμαστε για καιρό. Γιατί λοιπόν να μη στολίσουμε  τις αναμνήσεις του μέλλοντός μας με μια ακόμα όμορφη εικόνα;

Εικόνα, με περιφερόμενους μνημονιακούς δημοσιογράφους και πολιτικούς να απορούν για την επιλογή μας. Nα μη μπορούν να εξηγήσουν δηλαδή, πως αντί για το σίγουρο ευρωπαϊκό "πρόγραμμα" : o,ti pei h fraw Merkel,  προτιμήσαμε τον  ασαφή, τριτοκοσμικό και επικίνδυνο ΣΥΡΙΖΑ. 

Μα ΣΥΡΙΖΑ; να αναρωτιούνται με αηδία. Ούτε καν τον υπεύθυνο Κυρ-Φώτη; 
Τράτζικ και τρε μπανάλ συνάμα...

Ας στείλουμε λοιπόν στα μπάζα τους τόνους φόβου που κυκλοφόρησαν, για να μάθουν για μια φορά ακόμα πως ο φόβος, όσο πλούσιος κι αν είναι, δε μπορεί να νικήσει την ελπίδα, όσο ισχνή κι αν είναι αυτή.

Κι ύστερα ποιος ξέρει; 

Μπορεί αυτή η εικόνα να γίνει σκηνικό και το σκηνικό πραγματική ζωή. Άντε στην τελική να μας μείνει μόνο η εικόνα του αηδιασμένου από το πόπολο Πρετεντέρη-μια χαρά δεν είναι κι αυτό;

Ες αύριον τα σπουδαία 

"Το Μεγάλο μας Τσίρκο"

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης  Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος  Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.

Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε

το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,

του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.