Την Κυριακή το βράδυ συντελέστηκε ένας πραγματικός πολιτικός σεισμός στη χώρα, με σοβαρό αντίκτυπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μήνυμα του ενός εκατομμυρίου ψήφων στο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδέχεται πολλών ερμηνειών: είναι ο κόσμος που δεν είναι γενικά ενάντια στο μνημόνιο, αλλά εναντιώνρται σ΄ αυτό από τ΄ αριστερά και πιστεύει ότι αυτό μπορεί να γίνει ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Είναι κυρίως κόσμος που έχει την εμπειρία δύο χρόνων σκληρών αγώνων (απεργιών, διαδηλώσεων, συγκρούσεων, συνελεύσεων) και κατανοεί ότι για να έχουν προοπτική οι αγώνες του χρειάζεται να μπλοκαριστεί η κυβερνητική μηχανή των μνημονίων. Γι΄ αυτό και η προοπτική της κυβέρνησης της Αριστεράς, ως ενός άμεσου σχεδίου ανάσχεσης της προσπάθειας ανασυγκρότησης του αστικού πολιτικού μπλοκ, απέκτησε τόσο μεγάλη δυναμική στην κοινωνία. Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, αν και μη παγιωμένη, αποτελεί επικρότηση ενός πολιτικού σχεδίου ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής και της λιτότητας, η οποία δημιούργησε ελπίδα στους “από κάτω” και αναταραχή στα αστικά επιτελεία.
Η επόμενη μέρα των εκλογών, αν και γεννά ελπίδες, δεν είναι καθόλου εύκολη. Όχι μόνο γιατί για πρώτη φορά έχουμε στη Βουλή μία αμιγώς ναζιστική οργάνωση, κάτι που πρέπει να αντιμετωπίστεί επειγόντως, αλλά γιατί η άρχουσα τάξη έχει βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο β΄ αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ: “αφού δε μπορώ να σε τσακίσω, θα σε χρησιμοποιήσω”. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτούν οι τοποθετήσεις του προέδρου του ΣΕΒ και η παρότρυνση του Άδωνι Γεωργιάδη να αναλάβει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με ψήφο ανοχής του (!!!), αρκεί φυσικά αυτή να σεβαστεί τη δανειακή σύμβαση, το μνημόνιο και τις συνθήκες της Ε.Ε. Τα σημεία στα οποία ασκείται η πίεση αυτή τη στιγμή είναι δύο: α. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως μίας ανεύθυνης δύναμης που μας οδηγεί στην ακυβερνησία, και β. Η κολακεία του “φιλοευρωπαϊκού” του προσανατολισμού. Ο στόχος και των δύο είναι σαφής: να δεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ χειροπόδαρα σε μία κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας”, η οποία απλώς θα “αναδιαπραγματευτεί” το μνημόνιο, αφού οι Ευρωπαίοι “εταίροι μας” δεν είναι στην πραγματικότητα διατεθειμένοι να δεχτούν κάτι διαφορετικό. Tα μαθήματα “ρεαλισμού” που διδασκόμαστε καθημερινά από τα ΜΜΕ και τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν είναι τίποτε άλλο από μία προσπάθεια φαλκίδευσης του ΣΥΡΙΖΑ, συντηρητικοποίησής του και παγίδευσής του ως εγγυητή της αστικής ομαλότητας.
Κυβέρνηση της Αριστεράς, χωρίς ναι μεν, αλλά
Είναι δεδομένο ότι με τον σημερινό συσχετισμό στη Βουλή δεν υπάρχει καμία δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς. Όχι μόνο γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται κάτι τέτοιο, αλλά και γιατί απλά δεν βγαίνουν τα “κουκιά”. Και εδώ ακριβώς προκύπτει εκ των πραγμάτων το εξής δίλημμα: ή θα επιμείνουμε στο πολιτικό σχέδιο που μας ανέδειξε ως δεύτερη δύναμη, διεκδικώντας να το φτάσουμε μέχρι το τέλος, ή θα αρχίσουμε να στρογγυλεύουμε τις θέσεις μας στην προσπάθεια εξεύρεσης αντιμνημονιακών μέσων όρων. Μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει στις πιέσεις, επιλέγοντας τον πρώτο δρόμο, αν και με προγραμματικές υποχωρήσεις. Χρειάζεται όμως αυτό να γίνει πιο τολμηρά και αποφασιστικά. Αν και αποτελεί μία πρώτη νίκη ότι έχει έρθει στο επίκεντρο της συζήτησης τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ε.Ε αυτό που πριν θεωρούνταν αδιανόητο, ότι δηλαδή το μνημόνιο δεν είναι απαραβίαστο σαν τις “δέκα εντολές”, αυτό δεν πρέπει να μας μπερδεύει. Επειδή ακριβώς δεν υποτιμάμε τη διεκδίκηση έστω και επιμέρους μεταρρυθμίσεων που μπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης της εργατικής τάξης, πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό χωρίς τη συνολική ανατροπή του μνημονίου, την καταγγελία της δανειακής σύμβασης, τη διαγραφή του χρέους και την ανατροπή όλων των αντεργατικών νόμων. Ούτε αυτό μπορεί να γίνει με “εγγυήσεις παραμονής στο Ευρώ”, κάτι που πονηρά ζητούν σύσσωμοι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης. Γιατί πολύ απλά γνωρίζουν ότι ζητώντας όρκους πίστης στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε, απαιτούν στην πράξη την αποδοχή της άγριας λιτότητας που αυτή τη στιγμή εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της Ε.Ε, και μάλιστα μέσω ευρωπαϊκών συνθηκών.
Η αντικαπιταλιστική προοπτική χτίζεται στο σήμερα
Αυτή τη στιγμή έχει ανοίξει μια ρωγμή στο πολιτικό σύστημα, όπου για πρώτη φορά απειλεί να εισβάλει ορμητικά ο λαϊκός παράγοντας και να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Το ζητούμενο για εμάς να είναι το πώς θα τη διευρύνουμε. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε τα περιθώρια άσκησης πολιτικής στο αστικό κοινοβουλευτικό πεδίο, η δύναμή του βρίσκεται ακριβώς έξω από αυτό, και εκεί πρέπει να στραφεί την επόμενη μέρα: στους χώρους δουλειάς, στους χώρους σπουδών, στα κινήματα, και γενικά σε όλον αυτόν τον κόσμο που ενέπνευσε για την ανατροπή. Και αυτό όχι για να πετάξει τη μπάλα στην “εξέδρα του λαού”, αλλά για να αναδείξει την εναλακτική του πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς ως σχεδίου αγώνα και όχι ανάθεσης, και να συμβάλει στη λαϊκή αυτοοργάνωση. Γι΄ αυτό και όχι μόνο δεν πρέπει να αρνηθεί την ευθύνη νέων εκλογών, αλλά πρέπει να διεκδικήσει ανοιχτά αυτές να γίνουν γρήγορα, αξιοποιώντας τον κατακερματισμό του αστικού μπλοκ.
Σε ένα τέτοιο σχέδιο είναι απαραίτητη η στήριξη των δυνάμεων της επαναστατικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, όχι για να αναλάβουν υπουργεία, ούτε για να αποκτήσουν κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά για έναν απλό λόγο: η ιστορία γράφεται σε συγκριμένο ιστορικό χρόνο, με συγκριμένες κοινωνικές δυνάμεις και όχι στα βιβλία και τις καθαρές ιδέες των κλασικών του μαρξισμού. Αν συμφωνούμε στη διαπίστωση ότι οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αντιληφθούμε και τα καθήκοντά μας. Το ζητούμενο για όσους τοποθετούν τον εαυτό τους στην επαναστατική παράδοση δεν είναι απλώς να προπαγανδίζουν σωστές ιδέες και να περιμένουν να επιβεβαιωθούν μέσα από μία ενδεχόμενη προσαρμογή και αποτυχία του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τους δρόμους που αυτό ανοίγει για τους “από κάτω”, οργανώνοντας τους “αντιθεσμούς” τους και χτίζοντας βήμα βήμα, και σε κάθε συγκριμένη πολιτική μάχη, την κομμουνιστική προοπτική μέσα από τους αγώνες του σήμερα. Διαφορετικά, ο κίνδυνος δεν είναι απλώς να ζήσουμε την τραγωδία ενός σεναρίου βρώμικου 89 ή ενός νέου ΠΑΣΟΚ, αλλά ενός ανανεωμένου αστικού μπλοκ εξουσίας, όπου με μία καθαρόαιμη κυβέρνηση της Δεξιάς στην κορυφή και τους νεοναζιστές στη βάση θα ολοκληρώσει την κοινωνική αντεπανάσταση που ξεκίνησε πρίν δύο χρόνια στα ερείπια του κόσμου της εργασίας και της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου