η κρίση... ο τρόμος

( το κείμενο είναι του Αποστόλη Φωτιάδη από τον ΠαραλληλοΓράφο )

οοο

Πρωτοσέλιδα με διάθεση επιλόγου.
Γεμάτα από τις αλήθειες των άλλων. Στους δρόμους η ζωή βαδίζει αργά, αδιάφορα για τα ανθρώπινα. Πόσο κοστίζει ακόμα μια μέρα ζωής στην κοινωνία της κρίσης. Καθισμένη στα σκαλιά του αυτοσχέδιου ιατρείου των Γιατρών του Κόσμου, χρόνια τοξιμανής, απολογείται σε ξένη ανταποκριτή «Too much problem, my life too much problem”. Δεν είναι κακό, το σημειώνει, αλλά μια ζωή ξοδεμένη πριν τη κρίση του ευρώ δε φτιάχνει το στόρι, θα χρειαστεί κάτι ακόμη. Μια ευρώ-ζωνική τραγωδία.

Στους δρόμους συνομήλικοι τρυπιούνται, σέρνονται στα ούρα τους, ψάχνοντας απεγνωσμένα για ένα ευρώ. Ένας γέρος δακρύζει κρυφά πίσω από τα μαύρα γυαλιά του στο γλέντι του συλλόγου ανέργων Περιστερίου. Δεν το ξέρει κανείς.

 Κόβονται, το φίλτρο έχει προσασμοστεί από καιρό να τους φιλτράρει.

 Το βράδυ πρώτος αποχαιρετισμός. Η φίλη που πάει στο Βέλγιο, χωρίς δουλειά, χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα, πάει γιατί ήρθε η ώρα να φύγει. Μετά στο πάρτι των φίλων που φεύγουν για τη Γερμανία, νέοι φίλοι που δεν ξέρουν ακόμη να συγκινούνται από το φευγιό. Αγνοώντας την ουσία της ‘απουσίας’, δεν φέρουν τα βάρη των ξένων. Φεύγουν χωρίς συγκεκριμένο πλάνο. Έτσι και αλλιώς εδώ δε βγάζει πουθενά. ‘Να πας στο καλό’ – ‘Ευχαριστώ’. Άγριο, άσκοπο ξενύχτι και ο δρόμος της επιστροφής στο σπίτι αναποφάσιστος, πεζοπορώντας στους άδειους δρόμους. Ποιο μέλλον; Τι μέλλον;

Τόση ερημιά τη νύχτα σε αυτή τη πόλη. Μονάχα αμέτρητοι ένστολοι περιπολούν, καιροφυλακτούν στις σκιές, εφορμούν στο σκοτάδι. Αναζητάς συντροφιά για την επιστροφή στους αδέσποτους σκύλους, ακολουθείς από κοντά κάποιους περαστικούς. Ανα τακτικά διαστήματα ξεχασμένα κορμιά, πλατεία Κοραή, πλατεία Κλαυθμώνος, πλατεία Σανταρόζα, ανώνυμα κείτονται ευθαρσώς. Συμφιλιωμένα εδώ και καιρό με τον αποκλεισμό, με την έκθεση τους στα τρομοκρατημένα βλέμματα των κανονικών πολιτών. Η ζωή στα χρόνια της κρίσης.

Ετερόφωτοι κυρίαρχοι φωστήρες διατάζουν τρόπους σκέψεις, στα ερτζιανά, στους τίτλους, στα τηλεοπτικά παράθυρα. Μεταλλαγμένοι νέο-δεξιοί πρώην επαναστάτες, περιφερόμενοι σε ξεπερασμένα κουλτουριάρικα events αποπνέουν θλίψη ματαίωσης, πουλημένα σκυλιά. Ειλικρινής αριστεροί χαζεύουν σε άδεια κομματικά φεστιβάλ. Άλλοθι για την απουσία, η ατελείωτη επαναστατική προεργασία. Αντιστάσεις σε αργή κίνηση, ενώ πολύτιμος χρόνος χάνεται εφιαλτικά γρήγορα. Ένα καλό τέλος, που να το αναζητήσει κανείς;

Η κανονικότητα στα χρόνια της κρίσης. Στο περιθώριο συνέντευξης σε ανταποκριτή μεγάλης Αμερικανικής εφημερίδας η πρώην υπουργός εργασίας Λούκα Κατσέλη εξηγεί την απομάκρυνση της από το υπουργείο και την απόφαση της να μην ψήφιση το άρθρο 37 του τελευταίου πολύ-νομοσχεδίου. Το σημαντικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ έχει καρατομηθεί για περίπου ένα χρόνο από τους χυδαίους ντόπιους μιντιάδες γιατί ουσιαστικά έβαλε ανάχωμα στις άγριες διαθέσεις ντόπιων και διεθνών συμφερόντων. «Η διαδικασία της δομικής αναπροσαρμογής έχει «αιχμαλωτιστεί» από μεγάλα ντόπια συμφέροντα που προωθούν το μετασχηματισμό της αγοράς εργασίας». Χωρίς να είναι πραγματικά αναγκαίο για την καταβολή της έκτης δόσης, αλλά υπό την απειλή της μη καταβολής της, το άρθρο 37 πάγωσε τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας. «Δεν ήταν αναγκαίο γιατί είχαμε ήδη διαπραγματευτεί και συμφωνήσει για τις επιχειρηματικές συμβάσεις με την Τρόικα». Η Κατσέλη δε πείσθηκε από τον Παπανδρέου ότι τα λεφτά δεν θα έρθουν και με ξεκάθαρα αντεπιχειρήματα δεν ψηφίζει το άρθρο 37. «Είναι σαφές ότι συγκεκριμένα συμφέροντα επιδιώκουν και την κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας». Το 37 ψηφίσθηκε, η έκτη δόση δεν έχει έρθει ακόμη. Κατά την ψήφο εμπιστοσύνης η Κα Κατσελη θα ψηφίσει ναι και θα επανενταχτεί στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Πριν από την ψηφοφορία έχει βγάλει ένα εξαιρετικό λόγο στη Βουλή που δεν προϊδεάζει καθόλου για αυτή την ψήφο. Η πολιτική έρημος είναι αβάσταχτη ακόμη και για σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες όπως αυτή, πόσο όμως το παιχνίδι μπορεί ακόμη να παιχθεί από μέσα, στις ισορροπίες; Στο συσχετισμό;

Το τέλος της αθωότητας ονομάζεται ‘Συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου’. Τα συμφέροντα που επιδιώκουν τον άγριο μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας κινούνται ταχύτατα και όσο περνά ο καιρός αποθρασύνονται. Εάν δεν εφαρμοστεί και αυτή δεν θα έρθει η έκτη δόση. Περιμένοντας την έκτη δόση. Ο λόγος, ο στόχος, αφορά μεγέθη μεγαλύτερα από όσο συλλαμβάνουν οι πολιτικοί νάνοι, ντόπιοι απολογητές της μικρό-αστικής Ελληνικής κυριαρχίας. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μπορεί να πάει τα πράγματα παρακάτω, ίσως και να μην θέλει. Πολιτικά ήταν ένα πιόνι, για αυτό όταν παίρνει πρωτοβουλία καίγεται στο τυχοδιωκτισμό του δημοψηφίσματος. Καλείται άμεσα πίσω στις Κάννες και εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες, παρέα με το δημοψήφισμα του. Οι ξένοι χρειάζονται ένα άλλο εκτελεστικό όργανο και ενώ η κρίση χτυπά την πόρτα της Ιταλίας, βιάζονται. Στην αναμπουμπούλα της μικρό-κομματικής σύγκρουσης για συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας το Ευρωιερατείο βρίσκει ευκαιρία να ζητήσει την υποταγή της Ελληνικής πολιτικής τάξης, στην κυριολεξία. Κυβέρνηση φερέφωνο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και δεσμευτικές υπογραφές-εγγυήσεις όλης της πολιτικής ηγεσίας του τόπου σε λευκή σελίδα.

Η λιτότητα, είναι ολοφάνερα αποτυχημένη. Είναι όμως και το μάντρα των θρησκόληπτων οικονομιστών που κυβερνούν την Ευρώπη διαλύοντας τον ελληνικό κοινωνικό ιστό. Διαλύει όμως και το Ευρωπαϊκό όραμα. Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα κουρελιασμένο αδυνατεί να αναλύσει τον υποφαινόμενο μετασχηματισμό στην ουσία του. Το Ελληνικό πείραμα λιτότητας δεν πέτυχε, η κρίση προχωρά προς τον πυρήνα, το Ευρωιερατίο δεν έχει απάντηση. Ζητά από την Ιταλία να πάρει το ίδιο φάρμακο με τους Έλληνες. Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Όπως ο Σταύρος Λυγερός δηλώνει σε μια ανύποπτη συνέντευξη του ‘το ευρώ δεν είναι θρησκεία, ήταν ένα βήμα προς το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Εάν στο όνομα του να παραμείνουμε στο ευρώ καταστρέψουμε την κοινωνία τότε πρέπει όλοι να αναστοχαστούμε τι θέλουμε και με τι κόστος’. Το σχόλιο στοχεύει στην ουσία του θέματος. Η Ευρώπη και η ευρωζώνη αποδεικνύονται θεμιτά προγράμματα σύγκλησης όσο ως πολιτικός και γεωπολιτικός συσχετισμός διεκπεραιώνουν τα συμφέροντα τις ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Ο κόσμος όμως αλλάζει. Η Ευρώπη τώρα παράγει το 17%, σε σαράντα χρόνια θα παράγει το 9%, του παγκόσμιου ΑΕΠ. Η Αμερική θα παράγει το 11%. Η δύση κουρασμένη και γερασμένη δεν μπορεί να σταθεί κυρίαρχη. Η αναδυόμενη Ασία θα παράγει το 49% και θα τροφοδοτεί την παραγωγή της με νεαρά και αναδυόμενα μεσαία στρώματα. Η δύση για να διατηρήσει την κυριαρχία αποπειράται να αλλάξει το συσχετισμό. Ο ιστορικός στο μέλλον θα περιγράψει αυτή τη διαδικασία ως τον τελευταίο σπασμό του Ευρωπαϊκού οράματος. Για τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες/οικονομίες υπό επιτήρηση αυτό συνεπάγεται περιφεριοποίηση. Σημαίνει σύγχρονη σκλαβιά εντός η εκτός ευρώ, ευτελή εξαγορά του ντόπιου καπιταλισμού από δυτικοευρωπαϊκά κεφάλαια στο όνομα της συσσώρευσης που θα ξανακάνει τη Δυτική Ευρώπη ανταγωνιστική. Σημαίνει μια κοινωνία του ενός τρίτου και μια κόλαση επί της γης για τους νεόπτωχους, νέο-άστεγους, και όλους τους κοινωνικά αποκλεισμένους.

‘My life too much problem’, οι φίλοι έχουν φύγει, η καθημερινότητα με όρους επιβίωσης, η ιστορική ήττα της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας. Το θάψιμο μιας κοινωνίας κάτω από τα συντρίμμια του καταρρέοντος Ευρωπαϊκού ονείρου. Το μέλλον δεν είναι πια αυτό που ήταν.