"Την τελευταία της πνοή άφησε τα ξημερώματα της Τρίτης η Έλλη Παππά, σε ηλικία 89 ετών. Η κηδεία της θα είναι πολιτική και θα γίνει στις 10:30 το πρωί του Σαββάτου στο Γ' Νεκροταφείο, όπου εκεί και θα ταφεί, δίπλα στον σύντροφο της ζωής της, Νίκο Μπελογιάννη
Η οικογένειά της ζήτησε αντί στεφάνων τα χρήματα να κατατεθούν για την ενίσχυση των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ)."
Έτσι απλά...
Όπως όλα τα αγγελτήρια θανάτου εξάλλου. Το δίκτυο γέμισε ήδη με βιογραφικά που προσπαθούν να στριμώξουν μια ολόκληρη ζωή σε λέξεις όπως "συγγραφέας", "δημοσιογράφος" και χρονολογίες.
Πάντα μου φαίνεται λίγο και άδικο γι αυτόν που φεύγει, ακόμη και αν μιλάμε για κάποιον που έφυγε "πλήρης ημερών".
Εγώ-και πολλοί της γενιάς μου πιστεύω-ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που συνοδεύει το άκουσμα του θανάτου ενός νέου ανθρώπου. Άλλωστε νέα είναι (ήταν) και η Έλλη αν αφαιρέσεις τα χρόνια που έχασε στις φυλακές, ίσως γι αυτό ξεχείλιζε ζωή μέχρι τα τελευταία της. Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε μαθαίνοντας για τη ζωή της σαν ένα ακόμη παραμύθι, είναι ένα δύσκολο απόγευμα το σημερινό.
Θα θυμίσω πως περιγράφει η ίδια τον πρώτο της θάνατο, πριν 57 ολόκληρα χρόνια. Τότε που πήραν τον αγαπημένο Νίκο Μπελογιάννη για εκτέλεση ενώ η ίδια, καταδικασμένη σε θάνατο μαζί του, "έζησε" :
"Άκουσα τα κλειδιά καθώς τα ταρακούνησε ο αρχιφύλακας.
"Άκουσα τα κλειδιά καθώς τα ταρακούνησε ο αρχιφύλακας.
Πετάχτηκα. Φώναξα...
-Νίκο!
-Ε, πάμε.... Ήταν η απάντησή του.
Τους ρώτησα γιατί δεν ανοίγουν το κελί μου. Δεν είσαι στον κατάλογο μου απάντησαν. Όταν ρώτησαν τον Νίκο ποιά είναι η τελευταία του επιθυμία, ζήτησε να με δει. Τον έφεραν κοντά, δεν μου ανοίξανε την πόρτα του κελιού, μας αφήσανε ανοιχτό μόνο το παραθυράκι για να πούμε τα τελευταία μας λόγια.
-Φρόντισε και για την Ελένη αν μπορέσεις, μου είπε ο Μπάτσης.
-Αν ζήσω κι εγώ, αποκρίθηκα.
Ήταν τρομερό για το Νίκο αυτό που άκουσε, πάντα μου έλεγε πως ήθελε να ζήσω τουλάχιστον εγώ. Έσκυψε όσο πιο κοντά αφήνανε τα κάγκελα. Εκείνη τη στιγμή είδα να φεύγει όλο το αίμα από το πρόσωπό του και να γίνεται γκρίζο σε μια προσπάθεια να μιλήσει.
-Όχι! Εσύ πρέπει να ζήσεις. Να ζήσεις για το παιδί και την εκδίκηση. Μην ξεχάσεις όσα σου έχω πει.
Πλησίασε ο αρχιφύλακας. Πάμε του είπε.
ένα τελευταίο φιλί μέσα από τα σίδερα. αυτό ήταν....."-Νίκο!
Τους ρώτησα γιατί δεν ανοίγουν το κελί μου. Δεν είσαι στον κατάλογο μου απάντησαν. Όταν ρώτησαν τον Νίκο ποιά είναι η τελευταία του επιθυμία, ζήτησε να με δει. Τον έφεραν κοντά, δεν μου ανοίξανε την πόρτα του κελιού, μας αφήσανε ανοιχτό μόνο το παραθυράκι για να πούμε τα τελευταία μας λόγια.
-Φρόντισε και για την Ελένη αν μπορέσεις, μου είπε ο Μπάτσης.
-Αν ζήσω κι εγώ, αποκρίθηκα.
Ήταν τρομερό για το Νίκο αυτό που άκουσε, πάντα μου έλεγε πως ήθελε να ζήσω τουλάχιστον εγώ. Έσκυψε όσο πιο κοντά αφήνανε τα κάγκελα. Εκείνη τη στιγμή είδα να φεύγει όλο το αίμα από το πρόσωπό του και να γίνεται γκρίζο σε μια προσπάθεια να μιλήσει.
-Όχι! Εσύ πρέπει να ζήσεις. Να ζήσεις για το παιδί και την εκδίκηση. Μην ξεχάσεις όσα σου έχω πει.
Πλησίασε ο αρχιφύλακας. Πάμε του είπε.
(η περιγραφή είναι μαρτυρία της ίδιας, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Σ. Κούλογλου :"Μαρτυρίες για τον Εμφύλιο και την ελληνική Αριστερά")
σχετικό λινκ:
http://www.tvxs.gr/v24817
ΑπάντησηΔιαγραφή