"Για μένα η μουσική είναι το μέσον, πηγάζει απ' αυτό που θέλω να πω. Μου αρέσουν τα γιασεμιά και τα έγχρωμα πράγματα. Θέλω να κάνω έγχρωμη και ανεξίτηλη μουσική σαν και τον πίνακα του Θεόφιλου που είδαμε σ' ένα καφενείο στο Βόλο."(έλεγε το '74)
Ο Μάνος Λοΐζος πεθαίνει στις 17 Σεπτέμβρη του '82 σε νοσοκομείο της Μόσχας, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Μόλις 45 χρονών...
Τόσο λίγο γι αυτόν, αλλά τόσα πολλά για μας. Πρόλαβε να μας αφήσει πολλά όμορφα και ξεχωριστά σε ύφος τραγούδια και τη σεμνή του θλιμμένη εικόνα για ανάμνηση.
"Στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκα, περνούσε σχεδόν κάθε μέρα από το δρόμο που μέναμε ένας γεροβιολιτζής. Τον έχω ακόμα στο μυαλό μου, με την άσπρη κελεμπία του και τον άσπρο σκούφο του. Κρατούσε ένα χειροποίητο βιολί δικής του κατασκευής, με το οποίο έπαιζε με ένα δικό του μοναδικό τρόπο και παράλληλα τραγουδούσε. Θυμάμαι με τι λαχτάρα τον περιτριγυρίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Ωσπου μια μέρα, ο πατέρας μου μου αγόρασε ένα από αυτά τα βιολάκια, γιατί αυτή ήταν η δουλειά του γέρου, πουλούσε τέτοια βιολιά. Από τότε βάλθηκα να μάθω βιολί, αλλά πού. Το όργανο αυτό έπαιζε μόνο στα χέρια του γέρου που το έφτιαχνε. Ωσπου βρέθηκα μια μέρα με ένα αληθινό βιολί και άρχισα κανονικά μαθήματα. Μετά ήρθε στο σπίτι -δώρο του θείου- μια κιθάρα και μετά αποκτήσαμε ένα πιάνο. Κόντευα πια να γίνω σπουδαίος μουσικός! Κάπως έτσι βρέθηκα μερικά χρόνια μετά να ξέρω αρκετή μουσική..".
Τόσο λίγο γι αυτόν, αλλά τόσα πολλά για μας. Πρόλαβε να μας αφήσει πολλά όμορφα και ξεχωριστά σε ύφος τραγούδια και τη σεμνή του θλιμμένη εικόνα για ανάμνηση.
"Στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκα, περνούσε σχεδόν κάθε μέρα από το δρόμο που μέναμε ένας γεροβιολιτζής. Τον έχω ακόμα στο μυαλό μου, με την άσπρη κελεμπία του και τον άσπρο σκούφο του. Κρατούσε ένα χειροποίητο βιολί δικής του κατασκευής, με το οποίο έπαιζε με ένα δικό του μοναδικό τρόπο και παράλληλα τραγουδούσε. Θυμάμαι με τι λαχτάρα τον περιτριγυρίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Ωσπου μια μέρα, ο πατέρας μου μου αγόρασε ένα από αυτά τα βιολάκια, γιατί αυτή ήταν η δουλειά του γέρου, πουλούσε τέτοια βιολιά. Από τότε βάλθηκα να μάθω βιολί, αλλά πού. Το όργανο αυτό έπαιζε μόνο στα χέρια του γέρου που το έφτιαχνε. Ωσπου βρέθηκα μια μέρα με ένα αληθινό βιολί και άρχισα κανονικά μαθήματα. Μετά ήρθε στο σπίτι -δώρο του θείου- μια κιθάρα και μετά αποκτήσαμε ένα πιάνο. Κόντευα πια να γίνω σπουδαίος μουσικός! Κάπως έτσι βρέθηκα μερικά χρόνια μετά να ξέρω αρκετή μουσική..".
(από συνέντευξη του συνθέτη το '74)
"λίγα γαρούφαλα". παίζει κιθάρα και τραγουδά ο ίδιος, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ
Λίγα γαρούφαλα απόμειναν στις γλάστρες
Στον κάμπο θα χουν κιόλας οργώσει τη γής.Ρίχνουν τον σπόρο,έχουν μαζέψει τις ελιέςΌλα ετοιμάζονται για τον χειμώνα,για τον χειμώνα.
Κι εγώ,
γεμάτος απ'την απουσία σου,
περιμένω,με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
περιμένω,σαν αγκυροβολημένο φορτηγό,
μέσα στην Προύσα,μέσα στην Προύσα..
σύνδεσμοι της ανάρτησης:
Καλημέρα καλώδιε
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαιρό είχα να γράψω κάτι αλλά η σημερινή επιλογή του συνθέτη αλλά και του κομματιού με ανάγκασε να επανέλθω.
Άννα και πάλι
καλά κάνεις και θυμάσαι αλλά και θυμίζεις ωραίους ανθρώπους, που λείπουν στις θλιμμένες μέρες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου!
Καλημέρα και σε σένα Άννα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγο ακόμα και θα μας ανησυχούσε η απουσία σου.
HappyHour
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα ξεχώριζα το Μάνο από τους αγαπημένους μου Έλληνες συνθέτες. Οι λόγοι δεν μου είναι και δε χρειάζεται να είναι σαφείς. Όμως μόνο η σκέψη για το τι θα μπορούσε να ακόμα να φτιάξει αυτός ο άνθρωπος αν ζούσε λίγο παραπάνω, φτάνει για να δημιουργήσει το μέγεθός του.
Η απουσία οφείλεται σε αντικειμενικούς λόγους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα με φάτε στη μάπα στο μέλλον για να μην ανησυχείτε άδικα.
Άννα