6 και 9 Αυγούστου 1945

εγκλήματα χωρίς δίκη, που δεν πρέπει και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε...

το εμπορικό κέντρο της Χιροσίμα. Ένα από τα ελάχιστα κτίρια που άντεξαν και παραμένει μέχρι σήμερα έτσι, σαν είσοδος του μνημείου θυμάτων

Οι 2 παγκόσμιοι πόλεμοι του προηγούμενου αιώνα, ανάμεσα σε τόσα άλλα, άφησαν και νέους κανόνες μαχών. Οι επιχειρήσεις δεν είχαν πλέον μοναδικό σκοπό την καταστροφή της πολεμικής μηχανής του αντιπάλου, αλλά ολόκληρη τη χώρα. Στην αρχή στόχοι ήταν η πολεμική βιομηχανία και οι υποδομές της χώρας με "παράπλευρες απώλειες" φυσικά. Σιγά σιγά στόχος έγιναν κυρίως οι απώλειες σε άμαχο πληθυσμό με σκοπό την κάμψη του ηθικού. Οι βομβαρδισμοί του Λονδίνου από τη ναζιστική Γερμανία, πριν την απόβαση που δεν έγινε ποτέ, ήταν μάλλον μόνο η αρχή στην κλιμάκωση αυτής της τακτικής. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης από τους συμμάχους το Φλεβάρη του '45, ενώ ο πόλεμος είχε κριθεί, ήταν η εκδίκηση των νικητών-και επειδή αυτοί γράφουν την ιστορία, αποσιώπησαν το έγκλημα. Καμία Χολυγκουτιανή υπερπαραγωγή δεν φτιάχτηκε για να μας το θυμίζει.

Δρέδη... Φλεβάρης του '45. Οι νικητές μετατρέπουν την πόλη σε οικόπεδο. Πάνω από 100.000 οι άμαχοι νεκροί.

Όμως η φρίκη των χημικών και των χαρακωμάτων του 1ου παγκόσμιου και οι βομβαρδισμοί αμάχων του 2ου, θα γίνουν ταινίες για μικρά παιδιά μετά τον Αύγουστο του '45. Οι βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι μπορεί να είχαν λιγότερα άμεσα θύματα από τους βομβαρδισμούς, αλλά προκάλεσαν ασύλληπτη φρίκη. Οι επιζήσαντες θα ζήσουν με φρικτά προβλήματα την υπόλοιπη ζωή τους και θα πάρουν το όνομα: "Hibakusha". Επιπλέον οι συνέπειες ήταν μακρόχρονες και πολύπλευρες. Άγνωστος αριθμός θα πεθάνει αργότερα από τις συνέπειες των εκρήξεων και θα γεννιούνται άρρωστα ή παραμορφωμένα παιδιά για χρόνια μετά. Η πολεμική χρησιμότητα αμφισβητήθηκε ακόμη και από τους στρατιωτικούς της εποχής. Χρειάστηκε η γραπτή εντολή του τότε προέδρου Χ.Τρούμαν προς τον διοικητή της αεροπορικής μοίρας Τ.Σπατζ που αρνήθηκε "να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές".

Το 1945, η Χιροσίμα ήταν ένα σημαντικό λιμάνι με πληθυσμό περίπου 350.000 κατοίκων. Η ατομική βόμβα, η οποία προκάλεσε ένα τεράστιο ωστικό κύμα, σκότωσε ακαριαία το 1/3 των κατοίκων και κατέστρεψε κτίρια σε ακτίνα περίπου 2,5 χλμ.

Σήμερα η ιστορική απόσταση και όσα ακολούθησαν επιτρέπουν να πούμε με βεβαιότητα ότι ο στόχος δεν ήταν η έτοιμη να παραδοθεί Ιαπωνία. Οι ισχυρισμοί των Αμερικάνων πως οι επιχειρήσεις στον Ειρηνικό θα είχαν περισσότερα θύματα από τις 2 βόμβες ακούγονται σαν ιστορικά αστεία. Ο στόχος ήταν να καταλάβουν όλοι ότι ο νέος σερίφης είναι εδώ. Παίρνει τη σκυτάλη από τους Άγγλους αποικιοκράτες και την κρατάει μέχρι σήμερα, διάολε..
Καλύτερα από όλους έπρεπε να καταλάβουν αυτό, οι τότε σοβιετικοί. Η περίοδος που ονομάστηκε "ψυχρός πόλεμος" μόλις άρχιζε.

Η ανθρωπότητα με τρόμο θα παρακολουθήσει για δεκαετίες ένα πυρηνικό ανταγωνισμό που θα φτάσει μερικές φορές κοντά στο σημείο μηδέν. Η κρίση του "κόλπου των χοίρων" το 1961 ήταν η πιο επικίνδυνη.

Οι δύο παγκόσμιοι όμως είχαν αλλάξει και τη συμπεριφορά των λαών. Στον 1ο εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση η άρνηση συμμετοχής σε πόλεμο και στο 2ο η μαζική ένοπλη αντίσταση στους κατακτητές μετά από επίσημη παράδοση. Με νωπές μνήμες από τους δύο καταστροφικούς πολέμους, αναπτύχθηκε ένα μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα που είχε το ρόλο του στην παραμονή των πυρηνικών όπλων στο έδαφος. Σήμερα οι σερίφηδες της νέας τάξης παίζουν μόνοι τους και προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν κινδυνεύουμε από το πυρηνικό τους οπλοστάσιο.

Το παρελθόν τους δεν πείθει με τίποτα....

"[....]Εμείς οι Αμερικανοί εκτελέσαμε αιχμαλώτους πολέμου, βομβαρδίσαμε νοσοκομεία, βυθίσαμε ναυαγοσωστικά, σκοτώσαμε αμάχους, πετάξαμε ετοιμοθάνατους σε λάκκους με νεκρούς. Στον Ειρηνικό κομματιάσαμε τα κρανία των εχθρών μας για να χαρίσουμε αναμνηστικά στις αρραβωνιαστικές μας και φτιάξαμε χαρτοκόπτες από τα κόκκαλά τους. Στέψαμε τους βομβαρδισμούς μας με φώσφορο και τις δολοφονίες αμάχων με ατομικές βόμβες, πετώντας τες σε δύο σχεδόν ανοχύρωτες πόλεις με αποτέλεσμα έτσι να επιτύχωμε μιάν αναμφισβήτητη επίδοση στις στιγμιαίες μαζικές δολοφονίες”

Έντγκαρ Τζόουνς (πολεμικός ανταποκριτής): "Ένας πόλεμος είναι αρκετός"

στο βίντεο που ακολουθεί ο J.Lennon στο give peace a chance