Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

καλοκαίρι, αλλά οι σκέψεις μας μόνιμα χειμέριες...

ας βάλουμε λίγη μουσική, μπας και...  (Summertime - Janis Joplin)

  
"Οι μουσικοί" του Νίκου Εγγονόπουλου (λάδι σε μουσαμά).

Ζόρικο μας έκατσε το καλοκαίρι εφέτος.

Οι ζέστες έσφιξαν για τα καλά, αλλά όπως έχουν σφίξει κι οι κώλοι μας δεν έχουμε διάθεση για πολλά-πολλά. Μοιάζουμε λίγο με κείνους τους τραχείς ορεσίβιους που τα καλοκαίρια τους είναι ένα μικρό διάλειμμα -ίσα να μαζέψουν τα ξύλα τους για τους ατέλειωτους χειμώνες. 

Γιατί ένας από τους μεγαλύτερους φόβους που μας φορτώνει η  κρίση που ζούμε, είναι πως ακόμα δεν μας έχει δείξει όλα της τα δόντια. Κάποιοι βέβαια δε χρειάστηκε να τα δουν όλα. Γύρω μας υπάρχουν ήδη άνεργοι, χρεοκοπημένοι και άνθρωποι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε βασικές τους ανάγες. Μια στρατιά που όπως φαίνεται θα μεγαλώνει διαρκώς. Γι αυτούς τους ανθρώπους μικρή σημασία έχει η εποχή.

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, λοιπόν; 

Παρομοίως και αυτό εδώ το blog, μόλο που συνηθίζει να εκφράζεται και με μουσικές, δυσκολεύται τον τελευταίο καιρό. Η μουσική του όλο και λιγοστεύει, ενώ η ετικέτα με τίτλο "στον καιρό του ΔΝΤ" όλο και φαρδαίνει. Το καλοκαίρι όμως -έστω και σαν διάλειμμα για να μαζέψουμε ξύλα- θέλει τις μουσικές του. Εγώ την προσπάθειά μου  θα την κάνω από σήμερα, έτσι στα "ξεκούδουνα", όπως τότε που διάλεγα στην τύχη από σκορπισμένα στο πάτωμα 45άρια. (δίσκοι 45 στροφών. Περισσότερες πληροφορίες για φιλομαθείς νεότερους εδώ)

Το σημερινό τραγούδι το άκουγα τότε που ο καλοκαιρινός μου δρόμος τελείωνε συνήθως σε χωματόδρομο που οδηγούσε στη θάλασσα, και το όχημα μεταφοράς -όταν δεν ήταν λεωφορείο- ήταν μοτοσυκλέτα. Μια απίστευτη διασκευή του "Summertime" από τη Janis Joplin.
Summertime,
Child, your living's easy.
Fish are, fish are jumping out
And the cotton, Lord,
Cotton's high, Lord so high.Your dad's rich
And your ma is so good-looking, baby.
She's a-looking pretty fine to me now,
Hush, baby, baby, baby, baby now,
No, no, no, no, no, no, no,
Don't you cry, don't you cry.One of these mornings
You're gonna rise, rise up singing,
You're gonna spread your wings, child,
And take, take to the sky,
Lord, the sky.But until that morning,
Honey, n-n-nothing's going to harm ya,
No, no, no no, no no, no...
Don't you cry — cry.

1 σχόλιο:

  1. δυστυχώς η σκέψη θέλει μα η σκληρή πραγματικότητα μας φέρνει να νιώθουμε και να ζούμε με τον τρόπο που περιγράφεις

    κι όσο κι αν η τέχνη είναι ένας τρόπος να αντιπαλέψουμε όλη αυτή την κατάντια χρειάζεται προσπάθεια περισσή και φαντασία ακόμη περισσότερη για να δημιουργήσουμε την ελπίδα εκεί που μόνον αποκαίδια υπάρχουν πια

    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή